شعر
یک دختر از تبار ِ ترانه
سروده رضا مقصدی
یک دختر از تبار ِ ترانه .
یک دختر از سرود ِ ستاره.
از کوچه باغهای بهاره –
مارا صدا زده ست
تا از زلال ِ آینه وُ آب ها شویم.
وقتی که عاشقانه ترین حرف های ما
از شور ِ شاعرانه گذر می کند هنوز
باید به شادمانی ِ شب های بیقرار –
بر بستر ِسپیده وُ شبنم ، رها شویم.
نمایندگان طویله اسلامی
سروده م. روشنی « سیروس »
از میان عده ای سود پرست موقع شناس و اوباش صفت که از شرف و غیرت بدورندو فاصله آنها با انسانیت وشرف انسانی راهی بس بینهایت را نشان میدهد تعدادی به امر رهبر دزدان توسط طویله ی خبرگان دست چین شده به طویله اسلامی راه یافته برای خوشنودی رئیس دزدان ماهیت ذات و سرشت خود را نشان میدهند این مزدوران که نا مشروع عنوان نمایندگی ملت را یدک میکشند بیشرمانه فتوای « دستور» قتل معترضان یعنی قهرمانان ملت را صادر کرده تیر باران آنان را خواستارند. این مفتخوران که شریک تمام جنایات رژیم جهل و جنون اسلامی میباشند خود هزاران بار مستحق تیرباران هستند نه مردم شریف و آزادمنش که زیر بار جنایات این وحشیان رنج میبرند و ندای حق طلبانه ی اشان را بگوش جهانیان میرسانند در کجای خاک جهان چنین رژیم منحط با چنین قانونگذاران وحشی خالی ازاحساس و شرف وغیرت انسانی دیده شده است؟
گجا بینی چنین نظم و نظامی وحشیانه ؟
کجا باشد چنین وضع فجیعی خود سرانه ؟
همه سود جوی غارتگر
یـکی ازدیـگری بـد تر
فقیه دزد و جنایتکار
وزیر مزدور بی مقدار
وکیل بی غیرت و بی مسلک و بی عار
قاضی هم قاتل و هم دزد و هم رانتخوار
مام میهن
سروده مازیار قویدل
با تو گویم میهنم
این بار هم گل می کنم
آسمـانت را پل پرواز سنبل می کنم
در سرِ پیری جوان می گردمی همچـون بهـار
کوچه بـاغت را پر از آواز بلبل می کنم
جاودانـه میهنم
این بار هم می سازمت
چون درفـش کاویان هر جای می افرازمت
همچو رستم
می کنم دیو پلیدی را ز جای
چون فریدون شوکت دیرینه می پردازمت
انقلاب ملّی ایران و سرکوبِ ناکام
روشنک آسترکی
انقلاب ملّی ایران وارد سومین ماه شده و مردم در سراسر کشور با پایداری در خیابان و دانشگاه، بزرگترین و طولانی‌ترین اعتراضات علیه جمهوری اسلامی را رقم زده‌اند. آنهم در حالی که حکومت سرکوب مردم را به شکل همه‌جانبه و با همه توان پیش برده اما نتوانسته است مردم را از ادامه مسیر آزادیخواهی منصرف یا منحرف کند.
بر اساس آخرین آمار منتشر شده تا شامگاه چهارشنبه دوم آذرماه ۱۴۰۱ مردم در ۱۵۷ شهر و دانشجویان در ۱۴۳ دانشگاه کشور در انقلاب ملّی شرکت دارند و دست‌کم ۱۱۰۰ تظاهرات و تجمع در خیابان‌ها و دانشگاه‌ها برگزار شده است. چندین هفته ایستادگی مردم که با دست خالی و با «اراده» و «همبستگی ملی» حاضر به عقب‌نشینی در برابر حکومت نیستند، جهان را به شگفتی واداشته است. روند مماشات غرب با جمهوری اسلامی که سال‌ها به عادت طرفین و بخشی از دیپلماسی خارجی کشورهای غربی تبدیل شده بود، در هفته‌های گذشته با اختلال جدی روبرو شده است.
شهروندان نیز در سراسر جهان با کمپین‌های مختلف در شبکه‌های اجتماعی، شرکت در تجمعات ایرانیان خارج کشور و انتشار تصاویر و ویدئوهای مردم معترض، با انقلاب ملّی ایران همراهی می‌کنند. مقامات ریز و درشت در جناحین مختلف جمهوری اسلامی نیز مستأصل شده با ترفندها و راهکارهای مختلف، از تهدید تا پیشنهاد رفراندوم یا تظاهر به مردمی بودن، به دنبال ختم اعتراضات به نفع نظام و وابستگانش هستند. در آنسو اما ریزش‌ها در رژیم سرعت گرفته و شمار زیادی از هنرمندان، ورزشکاران و متخصصانی که پیشتر به دلیل منافع شخصی یا هراس از برخوردهای امنیتی با اعتراضات مردم مرز مشخص داشتند و خواسته یا ناخواسته در کنار حکومت می‌ایستادند، به خیزش ملّی پیوسته‌اند.
اکنون برای همه شهروندان ایرانی دو گزینه مشخص وجود دارد: یا با جمهوری اسلامی یا با مردم؛ هیچ حد وسط و میانه‌ای وجود ندارد. به همین دلیل است که وقتی تیم فوتبال ایران ترجیح داد بجای اینکه تیم ملی ایران باشد، در قامت تیم جمهوری اسلامی در جام جهانی قطر ۲۰۲۲ حاضر شود، با موج شدید انتقادهای مردم طرد شد.
سرکوب ناکام در برابر ایستادگی مردم
با وجود گستردگی بی‌نظیر اعتراضات خیابانی و تجمعات دانشجویی اما همچنان موتور سرکوب جمهوری اسلامی بطور مسلحانه و وحشیانه در کار است. گزارش‌های زیادی درباره ریزش در نیروی سرکوب جمهوری اسلامی منتشر شده و همچنین پراکندگی اعتراضات و محله‌محور بودن آنها طی دو ماه و نیم گذشته به شدت انرژی مأموران را کاسته است. جمهوری اسلامی نمی‌تواند با نیروهای محدود وفادار که بسیاری از آنها نیز دچار تردید شده‌اند که آیا کنار مردم باشند یا نظام در آستانه‌ی سقوط، همه اعتراضات و تجمعات کشوری را در هم بشکند.
این انقلاب، آن انقلاب نیست!
الاهه بقراط
با تداوم جنبش آزادیخواهی که بسیاری از مردم معترض آن را دیگر نه «اعتراض» بلکه «انقلاب» می‌دانند، نیروهایی در خارج کشور نیز از صرفا بازتاب صدای مردم فراتر رفته و تلاش آنها در پیوند با کشورهای دیگر که قطعا برای تأثیرگذاری بر روند این انقلاب به سود منافع خود همه چیز را رصد می‌کنند به حرکت درآمده‌اند.
بدون تعارف و رودربایستی، جز شاهزاده رضا پهلوی که شاخص‌ترین چهره‌ی آزادیخواه و مخالف جمهوری اسلامی است و از آغاز، رسیدن به حقوق و منافع ملت و مملکت در صدر اهداف وی قرار داشته و همواره «منِ» خود را در خدمت همین اهداف قرار داده و به همین دلیل از سوی وی جای هیچ نگرانی نیست، افراد دیگر را که بدون پشتوانه‌های فکری و تجربی لازم، در یک مسیر کج و معوج، دارای بلندگوهایی شده‌اند که ممکن است آنها را، هم نسبت به جایگاه و نقش خود دچار توهم کند و هم بر اساس همین توهم وارد روندهای سیاسی شوند که بیش از آنکه به سود مردم و انقلاب ملی ایران باشد، به سود خودشان و گروه و دولت‌های حامی آنها باشد، می‌بایست مرتب رصد کرد و در برابر هر سخن و گام کج آنها ایستاد! این یکی از درس‌های مهم انقلاب ارتجاعی۵۷ است که هنوز به تاریخ سپرده نشده و نمی‌توان از آن ابراز بی‌اطلاعی کرد و یا ادعا نمود که نمی‌دانستیم!
اگر این شبکه‌های اجتماعی در آن زمان وجود می‌داشتند، به آسانی می‌شد دو نکته شامل یک تفاوت مهم و یک شباهت مهم را در آن انقلاب و این انقلاب تشخیص داد. البته با مراجعه به مطبوعات نیز ممکن است:
شباهت‌اش در گفتار و رفتار برخی نیروها و فعالان سیاسی و مدنی است که یادآور امثال ابوالحسن بنی‌صدر و صادق قطب‌زاده و ابراهیم یزدی و آنسوتر، افرادی مانند محمدجواد ظریف و معصومه ابتکارند حتا اگر دم از «آزادی» و «دمکراسی» و «حقوق بشر» بزنند! صحبت بر سر درون‌مایه‌ی رفتاری است و نه ادعاهای زبانی! اینها معمولا فعالانی هستند که به نوعی بند ناف‌شان به تفکر سیاسی انقلاب۵۷ وصل است.
تفاوت‌اش اما با مردمی است که جمهوری اسلامی به هر حال بر گُرده‌ی آنها به قدرت رسید و در این مسیر، به اصطلاح «روشنفکران» نیز بلندگوهای آن بودند اگرچه بسیاری از آنان توسط انقلاب ارتجاعی بلعیده شدند بدون آنکه حذف‌شان سبب تأیید آنها در مسیری شود که به استقرار یک رژیم ضدایرانی و ضدبشری انجامید! بلکه برعکس! ثابت شد که خطایی تاریخی مرتکب شدند!
تصویب مکانیزم ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل چه معنایی برای اعتراض‌های ایران دارد؟
کیوان حسینی
با تصویب شورای حقوق بشر سازمان ملل، رئیس این شورا ماموریت پیدا کرد که گروهی ویژه را برای «حقیقت‌یابی» درباره کشتار و سرکوب معترضان در ایران تشکیل دهد تا همه جزییات آنچه از روز کشته‌شدن مهسا امینی گذشته است، به شکل مستند جمع‌آوری شوند.
به گفته سازمان‌های مدافع حقوق بشر، در ۱۰ هفته‌ای که اعتراض‌ها در ایران آغاز شده، بیش از ۴۰۰ نفر – از جمله بیش از ۵۰ کودک – کشته شده‌اند. تعداد دقیق دستگیرشدگان نیز روشن نیست و برخی تخمین‌ها حاکی است بیش از ۱۸ هزار نفر در این مدت بازداشت شده‌اند. ضمن اینکه برخی معترضان دستگیر شده با خطر اعدام نیز روبه‌رو هستند.
اما جمهوری اسلامی در سطح بین‌المللی، کمابیش همه این گزارش‌ها را تکذیب می‌کند و زیر بار کشتن حتی یک معترض بی‌سلاح نمی‌رود. آنها حتی قبول ندارند که در ایران حقوق اولیه شهروندان مانند آزادی بیان یا آزادی تجمعات نقض می‌شوند.
برعکس به گفته مقام‌های جمهوری اسلامی، حقوقی مانند آزادی بیان و عقیده یا آزادی تجمعات در قانون اساسی کشور آمده و حکومت نیز به آن احترام می‌گذارد و حتی آن‌را تقویت می‌کند. وزیر خارجه ایران حتی در مصاحبه با یک رسانه آمریکایی از مصاحبه‌شونده دعوت کرد که به ایران برود و از نزدیک ببیند که چقدر زنان و مردان ایرانی در بیان اعتراضشان، آزادند.
در عمل نه تنها رسانه‌های معتبر بین‌المللی نمی‌توانند به شکل آزادانه به ایران گزارشگر بفرستند و اخبار اعتراض‌ها را منتشر کنند، بلکه حکومت تلاش گسترده‌ای می‌کند تا حتی شهروندان عادی نیز نتوانند خبرهای مربوط به اعتراض‌ها یا کشتار را در اختیار رسانه‌های خارج از کشور قرار دهند. علاوه بر اختلال گسترده اینترنت، تهدید و بازداشت و حتی شلیک به سوی شهروندانی که در حال فیلمبرداری با موبایل هستند، تنها گوشه‌ای از اقدامات حکومت در این زمینه است.
| نوشته های هم میهنان که در این تارنما منتشر می شوند، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع نهاد مردمی را منعکس نمی‌کنند |
 |
 |
 |
|
طناب دار - توماج
ايران مينو سرشت - شيفته |