شعر
بهشت دیوان
سروده مهشید رحیمیان
دل بر زنُ ایرانم سوزد که در این خانه، جز خاک بر او جا نیست
با بودنِ ابلیسان کز زندگی جز کشتن، هیچ درس نیاموختند
با یورشِِ دیرینه، پیشانیِ هر بانو با تیرگی بنوشتند
فتوا ز حجابی که از فاطمه بگ٘رفتند
انگار که ندانند ما، با فاطِمه کاری نیست
با چاووشِ تکبیر و پاشیدنِ رُخ تیزآب
تاریکی، سیاهی را بر پیکره بن٘شاندند
با گردشِِ روز و شب، رفتیم تهِ یک مُرداب
هر کوچه و هر برزن پر شد ز سگانِ هار
از بیشرفانِ پست، در شهر بیاراستند
گر تاب، شکن زلفی، راهی به بُرون کاوید
با تیر و تفنگ و چوب دارنده یِ آن تاختند
بیداری غیرتها
سروده م. روشنی « سیروس »
هنگامیکه دزدان و جانیان امت خواه جبار
پا را از افراط فراتر میگذارند
و شمشیر ظالمانه اشان بر جان جوانان
جوی جنون را از خونها لبریز میگرداند
و این جنایات را روز و شب
تکرارو تکرار میکنند
چشمها را هاله ای از سرخی احاطه کرده
و بارش و سیلاب خون زمین را گلگون نموده
صحنه ی رزم را رنگ شعله های آتش می بینند
محرم
سروده ملک الشعرای بهار
در محرّم اهل ري خود را دگرگون ميكنند
از زمين آه و فغان را زيب گردون ميكنند
گاه عريان گشته با زنجير مي كوبند پشت
گه كفن پوشيده فرق خويش پرخون ميكنند
گه به ياد تشنه كامان زمين كربلا
جويبار ديده را از گريه جيحون ميكنند
وز دروغ كهنه ي « يا لیتنا كنّا معك»
شاه دين را كوك و زينب را جگرخون ميكنند
خادم شمر كنوني گشته، وانگه ناله ها
با دو صد لعنت ز دست شمر ملعون ميكنند
چه روز بزرگیست امروز شنبه نهم مهر ماه
ابوالفضل محققی
چه روز غریبی است! روز حماسه وامید ،روز حضور گذشته وحال. روز مبارکباد به آینده. روز بشارت دهنده بر آزادی که در فاصله ای نه چندان دور بی صبرانه در انتظار فرو ریختن بنای استبداد وباز شدن درهای بسته شده بر شادی ،امید ،سازندگی است .
روز،غرور وایستادن یک ملت بر بلندای قامت جوانان آفرین کارخود.
هیچ چیزی زیباتر وبا شکوه تر از قامت یک انسان آزادنیست !
آزادی یعنی آزادگی و آزاد زیستن انسان!
یعنی در هم شکستن زنجیر استبداد. برکشیدن نام تحقیر شده خود براوج.
بر خاستن، قامت افراشتن ونشان دادن توانائی های یک ملت، زمانی که دست در دست هم آزادی را فریاد می زنند و بی هراس در چشمان سرکوبگران می نگرند.
به هراسشان می افکنند.صفوفشان را در هم می ریزند. مهرجاودانگی و جاودانه شدن خود را بردرفش آزادی نقش می زنند!
د رفشی بیادگارمانده ازکاوه های هرسرزمین
.حال مردم این سرزمین همیشه جاوید ،همیشه حماسه ساز! درآرزوی آزادی. که پیوسته بهای سنگینی برای آن داده است! بار دیگر مصمم تر و متحد تر از هر زمان پای در میدان نهاده. تا بر زندگی حقارت بار خود زیر نگاه حاکم وحاکمانی مستبد درسیمای مذهب نقطه پایان بگذارد.
روزهای بزرگ در راهند. روزهائی که نه تنها ایران بلکه جهان را تکان خواهد داد.
چه شگفت انگیز!
روزهائی روشن که طلایه داران آن زنان آزاده این سرزمینند.
شعار «زن، زندگی، آزادی»، نماد خودآگاهی ملی
سرور کسمائی
در ایران، خشونتی که علیه زنان به کارگرفته شده نام‌ها و تصویرهائی متعّدد و متفاوت دارد: حجاب، ناموس، امنیّت کشور، عدم احترام به دین و غیره. این خشونت نهادینه‌شده توسّطِ رژیمِ اسلامی خشونتی نظام‌مند (سیستماتیک) است و زندگی تمامی زنان را به خطر می‌اندازد.
در ماه فوریه‌ی ١٩٧٩، حتّی پیش از استقرار «جمهوری اسلامی» در ایران، آیت‌الله خمینی پیشاپیش آزادی زنان را مانع اصلی بر سر راه پروژه‌ی سیاسی خود می‌دانست. نخستین گام‌ها و اقدام‌هائی که در این عرصه و در این ارتباط برداشته شد شامل اجباری کردن حجاب اسلامی در محل کار و به سرکردن روسری در اماکن عمومی بود. از امروز به فردا و در یک چشم بر‌هم زدن ، زنان تمامی حقوقی را که قانون حمایت خانواده (تصویب شده در دوران رژیم پیشین) به آنان اعطا کرده‌بود از دست دادند. از این حقوق به‌‍ویژه می‌توان از حقِّ حضانت یا نگه‌داری از اطفال در صورت طلاق یادکرد. در مقابلِ آن به شوهر اجازه داده‌شد در آنِ واحد چهار زنِ داشته باشد. در یک بامداد بهاری، دیوارهای شهر را برای نوشتن شعارهای تازه‌ای که حجاب را «برج‌وبارویِ جمهوری اسلامی» معرفی می‌کرد رنگ‌زدند.
در روز ٨ مارس همان سال، روزنامه‌های آن دوران از اجتماع «چندصد تنی از زنان بدکاره» خبر دادند که دست به تظاهرات زده و شعار «نه روسری، نه توسری» سر داده بودند. تظاهرکنندگان که استاد دانشگاه، پژوهشگر، سینماگر، دانشجو، بازیگر سینماو تئاتر، آموزگار و دبیر و حتّی زنان خانه دار بودند به حجاب اجباری اعتراض داشتند که از نظر آنان نمادِ یک تفکیک و جداسازی پیچیده و فریب‌کارانه است. پنهان‌‌کردن مو برای زنان نه‌تنها اسارت و بندگی تنِ آنان بل در عین حال اسارت و بردگی تمامی وجودشان تلقّی می‌شد.
هدفِ قانون جدید مُتَحِّدالشکل کردن تمامی زنان با یک حجاب و در پی آن با یک مانتو به رنگِ تیره بود. این قانون بر آن بود که زنان را به سایه‌‌ی خود بدل کند. این قانون می‌خواست با راندنِ زنان به حاشیه‌ی زندگی اجتماعی و محروم کردن‌شان از ابتدائی‌ترین حقوق شهروندی و انسانی، روحیّه‌ی تسلیم و انقیاد را در آنان نهادینه کند. در سال ١٩٧٩ علیه این خطر بود که آن «بدکاره‌ها»ها به‌پاخاستند و هشدار دادند.
خیزش عمومی چگونه می‌تواند نهادهای سرکوب را خنثی کند؟
احمد علوی
در پی قتل مهسا (ژینا) امینی خیزش عمومی خیابان بسیاری از شهرهای ایران را فرا گرفت و بار دیگر نشان داد اگر جنبش مردمی فعال شود می‌توانند فضای اجتماعی- سیاسی را از آن خود نموده و نهادهای سرکوب و اقتدار به عقب نشینی وادارند. این عقب نشینی موجب می‌شود تا سایر جنبش‌های اجتماعی و حتی نهادهای صنفی نظیر نهادهای صنفی بازنشستگان، معلمان، کارگری و زنان، دانشجویی هم رشد نموده و مطالبات خود را در فضای عمومی مطرح کنند.
اما این لزوما بدین معنا نیست که فضای اجتماعی به شکل پایدار و گسترده در اختیار شبکه فعالان خیزش عمومی مردمی قرار گرفته است. چه نیروهای سرکوبگر می‌توانند با اقدامات پلیسی و امنیتی یا حتی سرکوب عریان و کشتار از قبیل ارعاب یا دستگیری نیروهای مردمی، مانع گسترش خیزش شوند.
تداوم و تثبیت خیزش مردم تنها زمانی امکان‌پذیر است که این نهادها گسترده شده با سایر نهادهای مدنی جوش خورده و به شکل رسمی و علنی فضای اجتماعی را از آن خود نمایند و در نهایت دگرگونی‌هایی در عرصه نهادهای قدرت و قوانین رقم بزنند.
در مقابل نهادهای سرکوبگر و در راس آن سپاه پاسداران و موسسات وابسته تلاش میکنند که فضای اجتماعی، اعم از فضای رسانه‌ای یا فضای مدنی را با عوامل خود پرکنند و نگذارند تا این فضا به دست جنبش و خیزش عموی بیافتد. چه در این صورت هرم نظام توزیع قدرت و یا منزلت و ثروت در هم خواهد ریخت.
| نوشته های هم میهنان که در این تارنما منتشر می شوند، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع نهاد مردمی را منعکس نمی‌کنند |
 |
 |
 |
|
کارون - توماج |
|
ايران مينو سرشت - شيفته |