 |
 |
 |
 |
شعر
حافظ
سروده سعید خلیلی
یادش بخیر زمانی که شعر عاشقانه بود،
کاری ندارم عشق زمینی یا عارفانه بود.
دیگر گذشت زمزمه از بازار داغ شمع،
در محفلی که لحافش پر پروانه بود.
رحمت کند خدای خواجه‌ی شیراز را،
الحق والانصاف غزلش دردانه بود.
هرچند که گفته‌اند دست مرده کوتاه است،
گویی که استاد در سرقت ادیبانه بود.
استغفرالله گناهش به گردنش اما،
کاش جای دفترش عمرش جاودانه بود.
زخمی بستر شب
سروده سعید خلیلی
غزال ماه‌مان دگر نغمه سرای چنگ نیست،
غزل تو ناخنی بکش در این سرا پلنگ نیست.
طلایه‌دار ناجی ای پنجه‌ی آفتاب من،
طلوع کن ترانه جز بهانه‌ای قشنگ نیست.
برکه‌ی برگ خون شد از تاب بکارت قلم،
بخوان که عصمت تو در سکوت پای ننگ نیست.
تو را به مرگ قاصدک درآ ز پیله شاپرک،
که رقص خیس شاخه‌ها همیشه شوخ و شنگ نیست.
چله‌نشین چلچله شدیم و تیر شد خزان،
کمان شدیم و همچنان چهچهه جز تفنگ نیست.
«عریان دل تنها»
سروده - شمی صلواتی
طناب و چوبه دار، که گفتن تقدیر ماست
خودمان خریدیم یا کسی بر گردن ما انداخت
راستی چه کسی بود که تقدیر را در ذهن ما کاشت؟..»
سالهاست،
هنوز صدها سال است
که از جهل خود، بیگانه با خویش
تن به بردگی دادیم
«یعنی در ایمان خود غرق شدیم»
ادامه مطلب...بازدید یک انیرانی (ناایرانی) از حافظیه و تخت جمشید
ایران پرس نیوز - پیشینیان هوشمند، موشکاف و نکته سنج ما دشمنان و متجاوزان به سرزمین و تمدن خود را «انیرانی» (ناایرانی) نامگذاری کرده‌اند. در شاهنامه فردوسی انیرانان، نیروهای ناپاک و اهریمنی هستند که آرامش و کیان ایران‌زمین را تهدید می‌کنند. مصداق انیرانی و ناایرانی در زمانه ما، ولی‌فقیه و ایل و تبار جنایت‌پیشه و سرکوبگر و ایران‌خوار آن یعنی آخوندها و پاسداران هستند. آنان نه به ایران اعتقاد دارند، نه به فرهنگ، تمدن، جغرافیا و ملت بزرگ آن. در پرچم خرچنگ‌نشان آنها ایران جایی ندارد.
برای آنها ایران یک خوان یغماست و از آن استفاده می‌کنند تا سلطه نکبت‌بار خود را بر دیگر جغرافیاها و سرزمین‌ها بگسترانند. ایران تا آنجا برای آنها خوب است که بتوانند معادن و ذخایر و ثروتهای ملی‌اش را بچاپند و در جیب‌های گشاد و سیری‌ناپذیر خود بریزند.
خونخوارترین آنها آخوند رئیسی است که در ادامه شوی موسوم به سفرهای استانی در تاریخ ۲۲مهر به شیراز رفت. طبعاً از آنجا که جرأت آفتابی شدن در میان مردم را ندارد، تلاش کرد با رفتن به تخت جمشید و حافظیه ادای ایران‌دوستی در بیاورد. حافظهٔ تاریخی ایرانیان به‌خوبی به‌یاد دارد که هم‌لباس و همگن رئیسی، صادق خلخالی، با اشارهٔ خمینی درصدد بود تا بنای تخت جمشید را ویران کند. این توطئه تخریب به نتیجه نرسید. مقاومت مردمی مانع از انجام آن شد؛ اما پر واضح است تا آنجا که به آخوندها و پاسداران برمی‌گردد، اگر می‌توانستند این بنا را بسا بدتر از اسکندر مقدونی به آتش می‌کشیدند.
تنهایی، رقابت و کُشتن
مجید امینی - پیش گفتار: این روزها ویروس کرونا بویژه نوع "خلیج" درجهان بحران عجیبی را به پا کرده ونه تنها انسان‌ها را منزوی ترمی نماید بلکه تمام دست آورد‌های بشری را درزمینه‌های مختلف اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، قومی و... اگرزیرورونکند مسلماً زیرسئوال می‌برد. بویژه ساختمان اقتصاد جهان را که اکثراًهمان سیستم اقتصاد سرمایه داریِ آزاد است - براین ایده وعقیده بنا شده است که بازِارآزاد تمام نرخ کلاها را مشخص می‌کند. همان اقتصاد آزاد است که مرتجعین درجوامع بعنوان آزادی درعمل ازآن سوء استفاده نموده وچنان جوّی بوجود می‌آورند که درآن تعداد مخصوصی ازافراد که جزخود بینی وخود محوری هیچگونه احساسی راجع به دیگرانسان‌ها ورشد اجتماع با درنظرگرفتن محیط زیست وادامۀ زندگی برای نسل‌های آینده نداشته وندارد، ولاشخوروارثروتی سرسام آوربدست می‌آورند، بنحوی که اگردلایل این ثروت‌ها را بدقت جستجوی وپی گیری شود: ازسرقت مستقیم درکشورهای دیکتاتوری، پرداخت نکردن واقعی حقوق کارگران، ندادن مالیات لازمه، هردودرجوامع ایی که درآن مردم نماینده تعیین می‌کنند، و... می‌باشد. سیستم اقتصادی امروزی که اغلب کشورهای روی زمین اکنون اجرا می‌شود هیچ گونه دخالتی با قوانین ازطرف تودۀ مردم به دست می‌آید را ندارد، چرا که ثروت همه چیز را مؤثروآماده می‌سازد - حتا دراغلب کشورهای صنعتی جلوافتادۀ غربی که باصطلاح دمکراتیک به آنان اطلاق می‌شود.
با درنظرگرفتن این که فقط بیست ویک سالی است که درقرن بیست ویکم هستیم، درهمین دوران بیست و یک ساله سه بارفعالیت‌های اقتصادِ که آمریکا پرچم دارسیستم سرمایه داری می‌باشد برلبۀ ورشکستکی رفته است - بهترگفته شود، ورشکست شده است.
آیا گذار از دین حاکم فرا نرسیده است؟
فیروز نجومی - ترسم، بیهوده در پی یک ساختار سیاسی مناسب برای جانشینی نظام کنونی، به بحث و جدل میپردازیم. چون پدیده ای که بر ما، برتمامی زندگی ما سلطه افکنده است و بر رفتار و کردار و پندار ما نظارت کامل دارد و مبرا از هرگونه پاسخگویی ست، پدیده ایست دینی نه سیاسی. حکومتی که بر ما سلطه افکنده است، حکومتی ست که ماهیتا دینی ست، دینی که با تارو پود مردم، نسل پس از نسل آغشته گردیده است. بهمین دلیل از مشروعیتی برخوردار بوده است که هیچ نوع ساختار سیاسی از آن برخوردار نیست.
اینکه هنوز از آن مشروعیت، نظام تا چه حدی برخوردار است، امار و ارقامی در دست نیست. اما، بر اساس مشاهده شرایط موجود، میتوان گفت که مشروعیت نظام تا حد یک رقمی بیشتر نیست. اما، مثال زدنی ست که حکومت آخوندی، در برابر جنبش عظیمی، همچون جنبش سبز، نه تنها زخمی بر نداشت بلکه سلامت دوباره ای بدست آورد و عملا به جنبش اصلاح طلبی خاتمه داده و مرگ آنرا اعلام کرد. برغم این سرنوشت اسف بار است که کم نیستند آنانیکه، هنوز، در توهم اصلاحات بسر میبرند.
بعبارت دیگر، تاریخ چهل سال گذشته نشان میدهد که مبارزات سیاسی، با حکومتی دینی نه تنها، موجودیت حکومت را بخطر نمیاندازد بلکه میتواند بقای آنرا بسی طولانی تر نماید. اگر بواسطه دین نبود، هرگز آخوند و یا طلبه ای عروس قدرت را در آغوش نمیکشید. عالم و فقیه، آیت الله و حجت الاسلام، آخوند و طلبه، قبل از هر چیز جلوه دین هستند. دانش و تعلیمات دینی اندوخته و لباس دینی بتن نموده و بکار تبلیغ و ترویج دین میپردازند.
 |
 |
 |
|
|||||
| سرزمینمان ایران | مبارزات ملت ایران | آرشیو سیمای نهاد مردمی | |||
 |
 |
 |
|||
