 |
 |
 |
 |
شعر
زاینده رود
سراینده - جهانبخش پاکزاد
این سرود را امروز نگاشتم از شور، بپاس و برای جنبش بزرگ رهایی ایران که اکنون زاینده رود و هممیهنان آزاده ی سپاهان پرچمدارش شده اند.
باشد که شایسته ی آهنگ زیبای رهایی در میدان باشد.
زاینده رود خروشد
کارون چنین بجوشد،
اروند، ارس، سراوان، کاشان و کامیاران
شیراز، رشت، تبریز، کنگاور و خراسان
مازندران و گیلان، ایلام و سبزواران
گل گل ستاره روید در خنده ی سواران
خیزش ز سیستانست، تون و تبس، گلستان
همراه زابلستان جای یلان دستان
یکباره در همه جا در پهندشت ایران
مردم یگانه گویند:
مرگ بر رژیم دزدان !
ایرانیان پاکیم، کشور ز بد زداییم
دیگر بس است اینک بیداد مفتخواران !
مهر میهن
سروده مهشید رحیمیان
در اتاق تنگ تاریکی اگر، در حبس و در بندم کنید
قفل و زنجیری به نام پاکش و جوراب بر پایم کنید
دستهایم را اگر، چون شاخه ای از بیخ و بن قیچی کنید
صدهزاران تازیانه بر تن رنجور من وارد کنید
بانگ و فریادم شکسته، در گلوی زخمیم خاموش کنید
رگهایم را چنان، آتش گهی فوران کنید
قلب گرمم را دریده طعمه گرگان کنید
بندبند وجودم را اگر، حتی تیرباران کنید
مهرو نور میهنم را، نتوانید، از دلم بیرون کنید
نام و یاد میهنم را، نتوانید، از سرم بیرون کنید
جذر انقلاب
سروده سعید دبیری
گاهی با سنگ و گهی هم با طناب
جان ایرانی گرفتی با عذاب
گاهی با نام خدا و انقلاب
هر سری را کرده ای در زیر آب
گاهی با زندان نمودی چاره ای
گه زدی شلاق تن پروانه ای
گاهی با حبس کرده ای ما را مجاب
گاهی با موشک شده عکسی به قاب
گاهی با سیل و گهی با زلزله
گاهی با تیری بدست حرمله
گاهی با درد و مرض همچو کوید
کرده ایرانیان را نا امید
سرکوب مردم اصفهان و شهرکرد را محکوم می کنیم
ما نهادهای سیاسی اجتماعی امضا کننده این بیانیه با اعتقاد کامل به اصول خدشه ناپذیر:
تمامیت ارضی و همبستگی ملی ایران، لزوم گذار از جمهوری ویرانگر اسلامی برای ساختن ایرانی آزاد و پیشرو، تاکید بر اجرای بیانیه جهانی حقوق بشر، و نیز سکولاریسم و دمکراسی به معنای دادن همه قدرت به مردم و نهادهای انتخابی آنان از طریق انتخابات آزاد و با شرکت همه احزاب و سازمان های سیاسی؛
پشتیبانی قاطع خود را از حرکت مردم و دهقانان استان های اصفهان و چهار محال و بختیاری در اعتراض به سیاست های نادرست هیات حاکمه از جمله تقسیم ناعادلانه منابع محدود آبی ایران برپایه منافع مافیای خودی که حاصلی جز خشکسالی مناطق وسیعی از کشورمان، فرونشست زمین و فقر گسترده میلیون ها خانواده کشاورزان نداشته است اعلام می نماییم.
رژیم جمهوری اسلامی بار دیگر با یورش مزدوران خود به مردمی که از حق طبیعی خود برای بیان نظرات و مشکلاتشان استفاده می کنند، ماهیت جنایتکارانه و رسوای خود را به نمایش گذاشت و لکه ننگ دیگر بر کارنامه سیاه خود افزود. ضمن محکومیت این سرکوب، اعلام می داریم وظیفه ملی و اخلاقی خود می دانیم که همواره از هر حرکت اعتراضی هم میهنان ستمدیده مان حمایت کنیم و به سهم خود می کوشیم صدای حق طلبانه آنان را به گوش جهانیان برسانیم.
جشن آذرگان، جشن نور و روشنایی
در گاهشمار اوستایی نهمین روز هر ماه ، آذر نامیده می شود.
ایرانیان باستان در نهمین روز از نهمین ماه سال به یمن هم‌نامی روز و ماه به جشن و پایکوبی پرداخته و و با افروختن آتش ، آذر جشن یا آذرگان را به شادی سپری می‌کردند.
گفته می‌شود به دلیل اختلاف شش روزه گاهشمار شمسی با اوستایی، این روز در تقویم شمسی برابر سوم آذرماه است.
آتر یا همان آترش در اوستا ، آتخش در زبان پهلوی، یا همان آتش کنونی است که که در نگاه ایرانیان باستان اولین و مهم‌ترین عنصر حیات به شمار می آید.
آنها باور داشتند این آتش است که به جهان نور و روشنی و گرما می‌بخشد و تاریکی شب ها را می‌درد، گرمایش پناهی در سرماست و خوراک آدمی را فراهم می‌کند.
توجه به این عنصر مقدس و حیات‌بخش در بسیاری از متون ادبیات فارسی هم به چشم می‌خورد.
اشاره‌های مولانا در مثنوی معنوی در مدح آتش، اشعار مسعود سعد سلمان شاعر پارسی‌گوی در خصوص آذرماه و پیش از همه، اشارات فردوسی در شاهنامه میزان توجه و باور ایرانیان باستان به این عنصر را نشان می‌دهد.
ابوریحان بیرونی هم در «آثارالباقیه» از جشن آذرگان به عنوان جشن آتش نام برده است.
ایرانیان، آذر را ایزد همه آتش‌ها می‌دانستند و نور آن را روشنایی بخش دل وجان یاران اهورامزدا.
زرتشتیان چندین روز قبل از این جشن به غبارروبی و نظافت منزل پرداخته و در گرامیداشت این روز با اسپند و کندر خانه را عطرآگین می‌کنند.
چرا ایرانی‌ها نمی‌توانند باهم یک سیستم بِنا کنند؟
محمود سریع‌القلم - سرگذشتِ سیستم و تشکل در تاریخ ایران را شاید بتوان با این پنج واژه خلاصه کرد: انشعاب، درگیری، انتقام، خصومت و حذف. تداوم، ثبات، پای‌بندی و عاقبت خوش به ندرت در تشکل‌های اجتماعی، سیاسی و حتی تجاری-اقتصادی دیده می‌شود. در مقابل، طی دو قرن گذشته، کشورها دو نوع تجربه در ایجادِ تشکل و سیستم‌سازی پشت سر گذاشته‌اند.
در تجربۀ غربی، از آدام اسمیت (Adam Smith) تا یورگن هابرماس (Jürgen Habermas) تلاش کرده‌اند مبانی نظری انسجام، همکاری، تشکل، تحزب و رشد را نظریه‌پردازی کنند. غرب، فراز و نشیب‌های فراوانی از جنگ و تقابل تا سندیکاهای کارگری فعال، تا انحصارِ شرکت‌های بزرگ و جهانی شدن را تجربه کرده است اما در فرآیند این سیر تاریخی، کانون تئوریک در «نظام سرمایه‌داری» بوده است. اندیشمندانی مانند ماکس وبر(Max Weber)، تالکوت پارسونز(Talcott Parsons) و آنتونی گیدنز(Anthony Giddens) در پی ایجادِ نوعی هارمونی و معنا میان سرمایه‌داری و نظام اجتماعی بوده‌اند. حتی امروزِ، یورگن هابرماس آلمانی پس از شش دهه نظریه‌پردازی، هدفِ استخراجِ معنایی انسانی‌تر در تعامل میان حاکمیت، مصلحت عامه و سرمایه‌داری از طریق رقابت گفتمانی، افزایش سطح مشارکت‌پذیری (Inclusiveness) و ارتباطات معقول را دنبال می‌کند. به عبارت دیگر، موضوعِ سیستم‌سازی، ماهیتِ تشکل و جامعۀ عقلانی هم‌چنان موضوعی چالشی در راهروهای قدرت و دانشگاه‌های غرب است.
| بازدید کننده گرامی، نوشته هایی که از هم میهنان در این تارنما منتشر می شوند، در راستای آگاهی رسانی و باور و احترام به آزادی اندیشه و بازتاب آزاد آن است و نویسندگان شخصا مسئول نظرات و نوشته های خود هستند. دیدگاه ها و اندیشه های ابراز شده در این مطالب، لزوما سیاست یا مواضع نهاد مردمی را منعکس نمی‌کنند. |
 |
 |
 |
|
|||||
| سرزمینمان ایران | مبارزات ملت ایران | آرشیو سیمای نهاد مردمی | |||
 |
 |
 |
|||
