 |
 |
 |
 |
شعر
سهم من و ملا
سروده ناشناش
مدتی هست خدا رفته برون از نظرم
نه چنین بودم و یک فاجعه آمد به سرم
قصه اینجاست که من اهل عبادت بودم
صبح و ظهر و همه شب رو به سعادت بودم
باورم بود که حاجی شدن از ایمان است
شیخ و ملا واذان گوی محل انسان است
باورم بود که مفتی محل درویش است
هرچه میگوید از ایمان بخدای خویش است
چند سالی به همین حال وهوا طی کردم
من ندانستم از این کار چه حاصل کردم
در ماتمِ تازی ننشینیم
سروده مهشید رحیمیان
ما که هرگز به تمسخر ننشستیم و نگفتیم
از دشمن تازی که عزایش بنشستیم
لیک با ستم و درد و عذابی، که به این خانه خریدید
در رویِ شما نوحه فروشان، آتش به چنان مذهب و آن دین کشیدیم
از کُهنه و لب تشنه حُسینی، به هر گوش بخواندید
لیک هر چه حسین بود به این خاک، به گور، خانه بکَندید
از اصغرِ ششماهه به قُنداقه و آن نیزه سُرودید
لیک اصغرِ شیرخواره یِ ما را، به آن خاشه فِکَندید
توتیایِ نگاه
سروده مهشید رحیمیان
اگر، روزی گذر بر مصر کردم
روم پابوسِ نیکو پادشاهم
زنم زانو بر رویِ مزارش
کُنم بخششْ طلب، بهرِ گناهم
کنم درد و دلی سی چند ساله
بگویم: ای امیر و پادشاهم
اگر روزی بگیرم جاه و نامی
تویی سرچشمه یِ آن جایگاهم
بدون تو رَهَم پایان ندارد
تو بودی هر قرار و پایگاهم
ز روزِ رفتنت میهن فنا شد
تو بودی سرزمین و سرپناهم
بیانیه به مناسبت صد و شانزدهمین سالروز مشروطیت
رضا پهلوی
صدور فرمان مشروطیت و تاسیس مجلس نمایندگان ملت در روز ۱۴ امرداد ۱۲۸۵، نقطه عطفی مهم در مبارزه روشن‌اندیشان ایران برای برپایی حکومت قانون به شمار می‌رود. ایران در آن دوران، نیازمند دولتی بود که ضامن آزادی و برابری حقوقی مردم، و استقلال و رهایی ایران از سلطه و دخالت خارجی باشد، و با تامین ثبات و امنیت و منافع ملی، کشور و جامعه‌ای گرفتار در باتلاق عقب‌ماندگی را به سوی تجدد و مدرن‌سازی سوق دهد.
وقوع جنگ جهانی اول، مداخلات فزاینده روسیه و انگلیس، و بی‌ثباتی و هرج‌ومرج و قحطی بزرگ در ایران، شرایط را به سمتی سوق داد که حفظ استقلال و تمامیت ارضی ایران، و بازگشت ثبات و امنیت به عنوان لازمه آزادی و تجدد و نوسازی، به اولویت بسیاری از مشروطه‌خواهان تبدیل شد.
در چنین شرایطی «سردار سپه» از راه رسید و به تعبیر مورخ برجسته، ماشالله آجودانی، تبدیل به «قهرمان توانمند و مقتدر مشروطیت» شد. آجودانی در «مشروطه ایرانی» می‌نویسد: «رضاشاه دو خواست مهم مشروطیت ایران، یعنی ایجاد حکومت مقتدر مرکزی و مدرن‌ساختن جامعه سنتی عقب‌مانده را با همه تناقضاتی که در مدرنیسم و تجدد ایرانی وجود داشت در برنامه کار خود قرار داد و در ظرف بیست سال، چهره جامعه ایران را دگرگون ساخت.»
امکان گذار دموکراتیک در ایران
محمد برزنجه
واقعیت این است که پیش بینی دقیق چگونگی گذار از جمهوری اسلامی کار آسانی نیست و شاید دهها گروه و حزب سیاسی و افراد مستقل در فکر این هستند که چگونه این گذار را ممکن سازند، اما این بدان معنی نیست که هیچ راه حلی وجود ندارد. در واقع اگر قرار بر این باشد که همه چیز را بدست حوادث بسپاریم، سیاست را باید تعطیل کرد، در حالیکه کارکرد اصلی سیاست یافتن راه حل‌های سیاسی برای موانع ومشکلات جامعه و حکومت است.
یکی از واژه هایی که در سالهای اخیر در میان فعالین و تحلیگران سیاسی بیشتر استفاده میشود واژه گذار است، اما به نظر میرسد که هر کس و هر گروهی تعریف متفاوتی از این واژه دارد. مهمترین نکته‌ای که در رابطه با این واژه اهمیت دارد این است که گذار وقتی معنی پیدا میکند که انرا در یک کانسپت دموکراتیک تعریف کنیم. در واقع تعریف دقیق آن همان گذار دموکراتیک است و تعاریف دیگر در مقوله دموکراسی قرار ندارند و بیشتر به معنی تغییر رژیم است، بدون انکه نتیجه آن مشخص باشد.
در میان نیروهای سیاسی بخشی معتقد هستند که گذار باید از طریق اصلاحات صورت گیرد و بخش دیگر اعتقاد دارند که گذار فقط میتواند از طریق انقلاب موفق شود. به لحاظ تئوری امکان گذار دموکراتیک هم از طریق اصلاحات و هم از طریق انقلاب ممکن است، اما با این وصف گذار دموکراتیک دقیقاً معادل هیچکدام از اینها نیست. همین انعطاف در پروسه گذار است که انرا میتوان متفاوت از انقلاب‌های کلاسیک و اصلاحات تعریف کرد.
مرگ آگاهی در ضمیر صادق هدایت
علی‌محمد اسکندری‌جو
این یادداشت به نام و به یاد منتقد برجسته “فرهنگ” ایران نگاشته می شود که در تهران چشم به “ایران” گشود و در پاریس نیز چشم از ایران بست. به راستی ایرانی تر از او کیست؟ هدایت دیر زمانی در “پرلاشز” آرمیده است؛ آرامگاهی که روزی سنگر ستیز جنگاوران اهریمن و اهورای فرانسه بود. پرلاشز که صادق ایران را در سینه دارد، هزاران جان باخته حماسه کمون پاریس در خاکش خفته اند تا همه نسل ها و همه ملت ها به یاد آورند آنچه امروز “دولت رفاه” نامیده می شود در واقع از ذولت آن “هفته خون” است که بیست هزار کمونار در آن جان باختند. دیریست آفریننده “بوف کور” کنار آن حماسه سازان جنبش سکولار سوسیال فرانسه در خاک است.
مردن و چشم از ایران (جهان!) بستن گرچه عمومی ست اما برای هدایت منحصر به فرد می شود چرا که به زعم صادق، مرگ به سراغ هدایت نمی آید و حتی گاهی نیز او را پس می زند. فرشته هولناک قبض روح به سراغ بسیاری در پشت درهای بسته می رود اما برای هدایت این درگاه همواره باز است. اگر نخواهیم مرگ تدریجی این منتقد فرهنگی را همانند مرگ شوکرانی سقراط دراماتیزه کنیم، پس نخواهیم این “انتحار” تلخ را بی اهمیت و سطحی نیز ببینیم. به این سیاق، چرا نباید تصویر صادق را در صبوی شوکران سقراط دیدن؟ مگر نه اینکه صادق و سقراط می میرند تا شاید مرگشان مرهمی باشد بر زخم دو فرهنگ شکسته. به عبارتی، در یک فرهنگ منحط این زندگی ست که “بیمار” می شود و مرگ است مرهم و درمان آن درد زیستن.
| نوشته های هم میهنان که در این تارنما منتشر می شوند، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع نهاد مردمی را منعکس نمی‌کنند |
 |
 |
 |
|
کارون - توماج |
|
ايران مينو سرشت - شيفته |