اگر باز هم در خانه بمانیم، ایران فرو خواهد ریخت

کوروش کلهر

ایران امروز بر لبهٔ پرتگاهی ایستاده است؛ هر گام عقب‌نشینی یا هر لحظه سکوت، می‌تواند سرنوشت یک ملت را برای سال‌ها، شاید برای همیشه، به تاریکی بسپارد.
نخستین حملات اسرائیل و آمریکا، ضعف و پوسیدگی جمهوری اسلامی را برملا کرد؛ رژیمی که حتی در اوج بحران ویرانگر، توان دفاع از خود را نداشت و ندارد. آن لحظه می‌توانست آغاز پایان باشد، اگر خیابان‌های تهران و شهرهای دیگر با فریاد مردم پر می‌شد. اما این فرصت، به‌خاطر خانه‌نشینی و تردید، از دست رفت.
اکنون با فعال شدن مکانیزم ماشه و بازگشت تحریم‌های شورای امنیت، فشار خارجی به نقطه‌ای بی‌سابقه رسیده است. خطر حمله دوم اسرائیل همچون سایه‌ای سنگین بر سر کشور قرار گرفته و هر لحظه ممکن است این سایه به واقعیت بدل شود.
اگر این بار نیز خیابان‌ها خالی بمانند و میلیون‌ها ایرانی پشت پنجره تنها تماشاگر باشند، نتیجه نه سقوط رژیم، بلکه تولد هیولایی خشمگین‌تر خواهد بود. سپاه و دستگاه امنیتی با سوءاستفاده از شعار «دفاع از میهن» خون بیشتری خواهند ریخت و سکوت مردم، بزرگ‌ترین هدیه‌ای خواهد بود که به دشمنان آزادی تقدیم می‌شود.
حتی فردایی که در آن خامنه‌ای کشته شود یا به مرگ طبیعی بمیرد، در غیاب حضور میلیونی مردم، درهای آزادی گشوده نخواهد شد. کشور به میدان رقابت سپاه، بیت رهبری و جناح‌های قدرت بدل خواهد شد. در بهترین حالت، کودتایی نرم یا شورایی نظامی با چهره‌ای تازه اما ماهیتی همانند بر سر کار خواهد آمد؛ و در بدترین حالت، چندپارگی و آشوب، هر استان را به دست نیرویی محلی خواهد سپرد و کابوس تجزیه، همان «لبنانی‌سازی» ایران، تحقق خواهد یافت.
هم‌زمان، فعال شدن اسنپ‌بک، زندگی روزمره را به جهنمی واقعی بدل خواهد کرد: صف‌های نان و سوخت، سقوط ارزش پول ملی، بیکاری گسترده و ناامیدی روزانه. و همهٔ این رنج‌ها نه به خاطر دشمن خارجی، بلکه به دلیل سکوت و انفعال خود ماست.
هم‌میهن! هیچ قدرتی در جهان برای آزادی ما به خیابان نخواهد آمد. آمریکا و اسرائیل فقط منافع خویش را دنبال می‌کنند. آنان می‌خواهند ایران ضعیف و مهارپذیر بماند، نه آزاد. آزادی تنها زمانی متولد می‌شود که ما، ملت ایران، یک‌صدا و میلیونی خیابان‌ها را پس بگیریم.
این حقیقتی است انکارناپذیر: اگر بار دیگر در خانه بمانیم و باز هم چشم به «دیگران» بدوزیم، آیندهٔ فرزندانمان را به دیکتاتورهایی خواهیم سپرد که چهل‌وشش سال است جز خون و ویرانی چیزی برای این سرزمین نداشته‌اند. تاریخ ما، از کوروش تا مشروطه و تا همهٔ شهیدان راه آزادی، با سکوت امروز ما به سخره گرفته خواهد شد. سکوت، خیانت به گذشته و جنایتی در حق آینده است.
امروز لحظهٔ تصمیم است. یا برمی‌خیزیم و خیابان را به میدان آزادی بدل می‌کنیم، یا با انفعال، سرنوشت ایران را به دست کسانی می‌سپاریم که آینده‌ای برای این ملت نمی‌خواهند.
هم‌میهن! اگر باز هم در خانه بمانیم، ایران فرو خواهد ریخت؛ نه به دست دشمن خارجی، بلکه به دست بی‌عملی خود ما.

دیدگاه‌ و نظرات ابراز شده در این نوشته،  نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع نهاد مردمی را منعکس نمی‌کند.