سروده علی محمد برنوشیان
دستهایت را می جویم،
تا جویباری بسازیم که به دریا ریزد،
«ارغوان» را سیراب کند،
بیداری در دشتها جوانه زند،
و گیتی سراسر سبز شود.
چشمهایت را می خواهم،
برای آن که،
نگاهت در نگاهم جاری شود،
و راه به مقصد رسد،
و زیبایی،
جلوه ای جاودانی گردد.
در قلبت آشیانه ای می خواهم،
که آرامم کند،
بگذار در باغچه مان،
با هم،
درخت صلح بکاریم،
درختی که از آن کبوتران سپید،
با شاخه های ی زیتون،
پرواز می کنند.
می خواهم،
عفریت جنگ هرگز،
در این نزدیکی ها،
پیدا نشود.
ما باید «ما» شویم،
برای افقی روشن تر،
می خواهم،
فردا را از گلوی تو فریاد زنم.
۳۱ جولای ۲۰۲۵
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این نوشته، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع نهاد مردمی را منعکس نمیکند.