مرداویح زیاری
هممیهنان عزیز،
۲۲ بهمن روزی که برخی آن را سالروز انقلاب مینامند و جشن میگیرند، اما هر ساله مخالفیت فاجعه ۲۲ بهمن گرد هم میآیند تا نگاهی بیطرفانه و واقع بینانه به آنچه در ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ بر کشورمان گذشت داشته باشند. این روز نه یک پیروزی، بلکه آغاز یک مسیر پر از رنج، سرکوب، فقر، به حراج گذاردن کشور و عقب ماندگی برای ایران بود.
در آن روز، بسیاری از مردم، فریب وعدههای پوچ و شعارهای توخالی را از ملایان، چپ ها، کمونیستها، مجاهدین، جبهه ملی و مصدقی ها خوردند. سخن از آزادی بود، اما آنچه آمد، دیکتاتوریای بسیار شدید. سخن از عدالت اجتماعی بود، اما نتیجهاش فقر و تبعیضی گسترده شد. سخن از استقلال بود، اما آنچه نصیبمان شد، انزوای بینالمللی، تحریمهای فلجکننده و وابستگی به قدرتهایی شد که کشور را به گروگان گرفتهاند.
چه چیزی را از دست دادیم؟
ما ایرانیان، کشوری داشتیم که هرچند بینقص نبود، اما در مسیر پیشرفت قرار داشت. رشد اقتصادی، پیشرفت علمی، آزادیهای اجتماعی و تعامل مثبت با جهان، همگی رو به گسترش بودند. اما این انقلاب، همهی آنها را در هم کوبید. دانشگاهها به جولانگاه جهل و تعصب تبدیل شدند. نخبگان یا کشته شدند، یا مجبور به ترک وطن شدند. زنان، که روزی در مسیر پیشرفت و حضور مؤثر در جامعه بودند، به شهروندان درجه دو تبدیل شدند. اقتصاد، که روزگاری در حال شکوفایی بود، امروز در ورطهی نابودی است.
چه چیزی را به دست آ.ردیم؟
بعد از این همه سال، نتیجهی این تغییر مسیر کاملاً روشن است:
• کشوری گرفتار در فساد و ناکارآمدی؛
• فقر و تورمی که معیشت مردم را نابود کرده است؛
• سرکوب و خفقانی که کوچکترین صدای اعتراض مردم را خاموش میکند؛
• جنگهای نیابتی که سرمایههای ملی را در خارج از مرزها بخورد مشتی آدم کش داده؛
• و در نهایت، مردم فهمیدند بازگشت به روزهای قبل از شورش ۵۷ آینده آنها را تضمین خواهد کرد.
امروز چه باید کرد؟
ما باید از گذشته درس بگیریم. باید بدانیم که مسیر عدالت اجتماعی، رفاه، پیشرفت و سربلندی ایران از راه آگاهی، اتحاد و مبارزهی هوشمندانه برای بازپسگیری کشور از چنگال کسانی میگذرد که آن را به نابودی کشاندهاند. ایرانِ فردا باید کشوری باشد که در آن، علم و خرد جایگزین تعصب و جهل شود و چهار نکته زیر در قانون اساسی آن بروشنی و شفاف ذکر شده باشد.
۱: جدایی دین از دولت: قوانین و سیاستهای حکومتی مبتنی بر اصول سکولار و عقلانی هستند، نه بر مبنای احکام دینی.
۲: آزادی مذهب: افراد آزادند که هر دینی را انتخاب کنند یا هیچ دینی نداشته باشند، بدون اینکه مورد تبعیض قرار گیرند.
۳: بیطرفی دولت نسبت به ادیان: دولت نه از دین خاصی حمایت میکند و نه علیه آن اقدام میکند.
۴: محدود کردن تأثیر دین در امور عمومی: نهادهای مذهبی در تصمیمات دولتی دخالت ندارند و حکومت در امور دینی مداخله نمیکند. نهادهای مذهبی یا افراد مذهبی نباید باور خود را بدیگران به هر گونه ممکن چه از طریق وارد شدن در شکل سیاسی یا شخصی تحمیل کنند.
۲۲ بهمن، روزی ننگین در تاریخ ماست. اما آینده هنوز نوشته نشده. آیندهی ایران را ما مردم ایران میسازیم، نه آنان که از شروع شورش ۵۷ آن را ویران کردهاند. با کمک و پیوستن به پروژه امید ایران یک طرح ملی برای حل مشکل کمآبی، افزایش تولید مواد خوراکی، احیای محیطزیست و بهبود شرایط اقتصادی مردم که با بهرهگیری از فناوریهای نوین، مدیریت پایدار منابع آب، توسعه کشاورزی هوشمند و ایجاد فرصتهای شغلی، به دنبال ارتقای کیفیت زندگی مردم و حفاظت از محیطزیست میباشد. ایران دوباره در جایگاهی قرار خواهد گرفت که در زمان نظام پادشاهی قرار داشت. با هم میتوانیم آینده ای خوب را زیر پوشش حکومتی با مشخصات بالا براحتی بسازیم.
پاینده ایران، زنده باد عدالت و آینده ای روشن برای مردم ایران.
مرداویح زیاری
۲۲ بهمن ۲۵۸۳ ایرانی (۱۴۰۳ خورشیدی اسلامی) 10 February 2025 میلادی
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این نوشته، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع نهاد مردمی را منعکس نمیکند.