سروده رضا بی شتاب
بگذار دوباره زندگی آغاز کُنَد
با بویِ گُل برآید وُ پرواز کند
به تازیانۀ تحقیر مزن غریب را
بگذار بالِ بسته دگرباره باز کند
نگاه کن که در پناهِ تو آمدست
بگذار که پر شکسته راز وُ نیاز کند
جهانِ زخمی اش آیا ندیده ای
بگذار دوباره ببالد وُ آواز کند
در آرزویِ رهایی زِ مِحنت ست
بگذار سازِ آرزو دوباره ساز کند
رؤیا پریده رنگ جان داد وُ رفت وُ مُرد
بگذار به رویِ درد در را فراز کند
لب دوخته از رنجِ سفر می رسد ز راه
بگذار سخن ز سوز وُ از گُداز کند
برهنه وُ تنها کجا رَوَد کجا
بگذار قصه از نشیب وُ از فراز کند
لبخندکی دگرگون کند جهانِ او
مگذار مرگ را همنشین وُ همباز کند
بنگر به چهرۀ پژمرده از هراس
بگذار تبسم ات او را نواز کند
مهمانواز باش وُ بخشنده با شکیب
بگذار که مهربانی از او پیشواز کند
درهای خانه به رویش مَبَند به قهر
مگذار باز که دشمنی تک وُ تاز کند
سرما رسید وُ خزان دوباره وزید
بگذار بهارِ صلحِ تو در باز کند
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این نوشته، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع نهاد مردمی را منعکس نمی‌کند.