سروده رضا مقصدی
یک دختر از تبار ِ ترانه .
یک دختر از سرود ِ ستاره.
از کوچه باغهای بهاره –
مارا صدا زده ست
تا از زلال ِ آینه وُ آب ها شویم.
وقتی که عاشقانه ترین حرف های ما
از شور ِ شاعرانه گذر می کند هنوز
باید به شادمانی ِ شب های بیقرار –
بر بستر ِسپیده وُ شبنم ، رها شویم.
ما آمدیم
دوست بداریم .
ما آمدیم با طپش ِجان عاشقان
تا از دل ِحماسه ، غزلها برآوریم.
در روزگار ِآینه وُ سنگ
چیزی که مهربان وُ قشنگ ست
آغوش آرزوی درخشان باغ ماست .
نیکا ! دخترم !
دراین شب ِ بلند
این چشم های توست که شعر ِچراغ ماست.
زیباست نام تو
پیک ِ زمانه گشت ، سرانجام ِ جام تو.
شور ِشکفته ات
مارا به سوی زمزمه ی ماه می کشد.
نیکا !
دریا برای خنده ی تو آه…..می کشد.
