ابوالفضل محققی
سوالات دوستی از من که سوال خود من نیز هست .البته او موضع مرا می داند از
این رو می گوید روی سخنم با دوستان توست که امروز در ده ها تشکل وگروه های ریز ودرشت بعنوان جمهوری خواهان ،چپ ها .فعالان سیاسی منفرد جمع شده وبقول خودشان در مبارزه با جمهوری اسلامی هستند. جماعتی که می خواهند یک جمهوری سکولار ،دموکراتیک بر اساس یک انتخابات آزاد را سر کار بیاورند.
سوال اولم این است.
آیا این جریان ها و افراد قادرند به تنهائی بخشی تعین کننده از جامعه را که قادر به این تغیر باشد بدنبال خود بکشند ؟
دوم این که بدون تعصب تا چه میزان از خواست ونظر مردم در باره این حکومت و حکومت دوران پهلوی با خبر هستند؟ از آنچه که در افکار عمومی گفته میشود. آیا از میزان علاقه مندی مردم در بازگشت به آن دوره حتی کمتر از آنچه که داشتند وامروز ندارند راضی می باشند آگاهند ؟
مردمی که هر روز کمرشان زیر بار فقر ،گرانی وسرکوب شدید حکومتی خم می شود .مردمی که شاهدبودند، یا نسل های بعد انقلاب که می شنوند واز خود سوال می کنند .چرا این گونه شد؟
مقایسه می کنند این که در دوران قبل چه کسانی در مراکز دولتی در ارتش در دانشگاه ها ،در مدارس وادارات بر سر کار بودند! چگونه جامعه از یک آرامش اجتماعی برخودار بود.از فرهنگی مودبانه در گفتار ورفتار که اکنون جای آنرا زبان لات های کف خیابانی و گفتار های بی محتوا وسخیف آخوند ها وهیئتی ها گرفته است .
چهره های بشاش مردم وفرهنگ لباس پوشیدن به مد روزدر انظار ظاهر شدن .مغلوب حجاب اجباری گردیده. فرصت طلبان ابن الوقت های بی مایه با اشراف بر بی مایه بودن حاکمان که د نبال مریدانی بی مایه تر از خود می گشتند د ر کوتاه زمانی لشگری ازعقب مانده ترین لایه های اجتماعی سفید چشم را بدور حکومت آخوندی زدند.کسانی که حرصشان بر دزدی وچپاول آن ها را به جانیان حکومتی مبدل ساخته است . غارتگرانی که با مردمان این سرزمین آن کردند و می کنند که مغول نکردند. مردم همه این ها را روزانه ده ها بارمی بینند و بیک دیگر می گویند وحسرت می خورند. از این رو خواهان بازگشت رضا پهلوی می شوند. که شرح این خواست بماند .
حال درد من این است که چگونه این جمهوری خواهان وسلطنت طلبان آگاه بر این فاجعه ،آگاه بر رو گردانی مردم از حکومت و آگاه بر این که هیچ نیروئی بتنهائی قادر به بسیج حداکثری مردم نیست . قدم پیش نمی گذارند و تلاش برای شکل دادن به یک ائتلاف وسیع نمی کنند ؟ جمهوری خواهان که درونشان مجموعه متناقضی از چهره هائی که گوئی پدر کشتگی تاریخی با حکومت
پهلوی وشخص رضا پهلوی دارند! و در هر مناسبتی با تفرعن از این پز خود دفاع می کنند وسنگ در راه نزدیکی به سلطنت طلبان می افکنند .کاری که در عمل نشان دهنده این است که تداوم حضور بالفعل وویران گر جمهوری اسلامی را بر امر بالقوه وحدس وگمانی روی کار آمدن سلطنت طلبان ترجیح میدهند.کسانی که در تشکل حمهوری خواهی دست بالا دارند! کسانی که امر ائتلاف را یاری رساندن به این وحشت ذهنی ودرونی خود می دانندواز آن دوری می کنند.
در مقابل سلطنت طلبان هم که از برکت حکم رانی فتنه انگیز،سرکوبگرانه وجنایت کارانه رژیم آخوندی میل مردم برای سرنگونی این رژیم و مقایسه وآرزوی رجعت بگذشته را فزونی یافته می بینند ! خود راپیروز میدان می دانند !بی توجه به ترکیب و گوناگونی عقائد بخشی از مردم و نقش جریان های سیاسی ،افراد تاثیر گذار و تجربه این سال ها و مهمتر قدرت سرکوبگری رژیم در صورت نبود یک همبستگی ملی واتحاد عمل دربین نیرو ها، ساز خود را می زنند واسب در میدان می تازانند.
در چنین میدانی بدون عقبه وسیع مردمی شکست سخت رادر از دست دادن نیرو باید انتظارداشت. مشی وعمل کرد چنین سلطنت طلبانی ،با جنین سیاستی که امروز در رابطه با وحدت نیرو ها در پیش گرفته اند .چیزی جز افزودن بر عمررژیم حاصل نمی دهد. دو نگاه وشیوه عملی که خواست مردم نیست مردم مبارز در صحنه داخلی ایران ! چنین خط کشی ندارند.براحتی وسادگی می گویند .در نبرد عملی ومیدانی با رژیم بدون اما واگر باید در کنار هم قرار گیرند . چرا حال که زمان اجازه می دهد نیرو های مخالف حکومت تمهیدات یک ائتلاف ملی را فراهم نمی کنند؟به آتش بیاران دامن زننده بر وجوه افتراق اجازه می دهند از هر دو طرف بر طبل جدائی بکوبند ومانع از شکل گیری یک اتحاد عمل شوند.راستی چرا؟چه حکمتی در این جدائی است که ما متوجه آن نمی شویم . اما سخت مورد قبول و مورد توجه جمهوری اسلامی است؟
سوال من این است این خود خواهی های فردی وگروهی که تا کنون هم لطمات جدی برپیکر مبارزه مردم زده و مانع از شکل گیری یک اپوزیسیون جدی و قدرتمند گردیده است! تا کی ادامه خواهد یافت ؟ مهم ترین سوالم این است اگر ریگی بر کفش ندارید و برای ایرانی آزاد و سکولار دموکراتیک مبارزه می کنیداین پراکندگی بی مسئولانه تا کی؟
برگرفته از ایران گلوبال
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این نوشته، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع نهاد مردمی را منعکس نمی‌کند.