سروده مهدی فیروزیان
ننگتان باد ای سیه کاران
خیلِ خوکانِ خوار و خونخواران
در پیِ خورد و خوابِ خوکیِ خویش
تیره کردید جانِ بیداران
لقمه‌ای نان و یک وجب خاک است
مـزدِ آزارِ جــانِ بسیــاران
زینچنین لقمه‌های شسته به خون
-خونِ پاکان و نیک پنداران-
حلقتان بندِ حلقۀ خنّاق
کامتان دامِ چنبرِ ماران
بادتان بهره، باک و بیم و گزند
بادتان برده زرّ طرّاران
چشمتان همچو جانتان تیره
یا چنان جامۀ عزاداران
پایتان درشکسته چون بتتان
یا چو قلب تپندۀ یاران
هادمانِ بهشتِ مهر و امید
خادمانِ جهنّم‌آثاران
نادمان از جفای ناکرده
شادمان از وفای غدّاران
همه آلوده‌دامنانِ دنی
نوکرانِ کران و مکّاران
ساخته صد هزار دارِ سیاه
از تنِ روشنِ سپیداران
وآخته بی‌شمار تیغ تباه
به هلاکِ سپیده و باران
قاتلِ معنیِ جوانمردی
قابلِ لعنِ تلخِ بیزاران
باد یکسر سرایتان ویران
ای به آوارگی سزاواران
