سروده رضا بی شتاب

زِ شهرِ پُر تپش زِ شهرِ پُر تلاش وُ سایه ها
زِ سوز وُ ساز وُ سوسویِ ستاره ها
در آینه ستونی از ستاره های بر مدار
خاطراتِ خوب وُ بد؛به زمزمه نشانه ها وُ عاشقانه ها
گامهای موسیقی تراوتِ ترانه ها امیدها وُ خنده ها...
تیک تاکِ ساعتی قرینِ غربتِ نگاهِ بی پناه...
طنین انفجار وُ وحشتی غریب وُ ناگهان
آتشِ جهنمی وُ سُربِ داغ وُ جانِ باغ وُ گورِ برگ وُ...دود

لاله های گُر گرفته حسِ سردِ سبزه زار
هجومِ جابرانه جان گسل؛جار جارِ کینه ها
خسته آسمان ز سنگ وُ راهِ بسته سیم های خاردار
تاپ تاپِ قلبِ هر پرنده نبضِ بی زمان
ایستاده در حریمِ حیرتی وُ همرهِ زمین؛گیج وُ گُنگ وُ بی نشان
کبوتران کنون ز بامِ آرزو فتاده هر کدام؛
به روی تیرهای برق وُ خاک وُ دارِ محنتِ دیار
نمایشی ز قهر وُ قدرتِ تباه...
صدایِ هق هقی به گوش می رسد...ترا چه می شود وطن!
تبسم ات غمین وُ خنده با دهانِ پُر ز خون
دلت اسیرِ سوگ وُ حسرتست وُ حُزن وُ زخمهای تازۀ خزان
ترا چه می شود عزیزِ وُ یادگارِ خستۀ جهان
داستانِ دیرپایِ دردهای مردمان وُ قتلگاه
سرودِ سردِ واپسین نَفَس
گلوله ها وُ بانگِ مرگ از مِناره ها
و ردِ رودِ خون وُ دردهای کهنه بی زبان
به سویِ خاک می روند وُ در غبار...
خاک خاکِ غمگسار؛پرنیانِ ارغوان به تن
بغضِ مِهر وُ ماه وُ ابرِ رهگذار
صدا صدای قلب وُ پایِ خونچکان وُ ناتوان
راه می روند؛در میانِ مِه؛عاشقانِ نیمه جان
رستخیزِ هستیِ ستُرگِ سبزه ها؛از میانِ خار وُ خس
دردِ مرگ وُ رازِ زندگی؛بیقرار وُ با وقار
میله ها وُ بویِ نا وُ نامه ها وُ چهره های زعفران
ببین شُکوهِ این شُکوفه های جاودان؛ جوان:
پیرهن پُر از بهار وُ عشقِ نونهال وُ روی سینه تخته سنگِ شب
کفش های چاک چاکِ کهنه زیرِ خاک...
عاشقانِ بی کفن میانِ سنگسار وُ در حصار:
با دهانِ باز وُ آرزوی مُرده واژه های ناتمام
چشمِ نیمه باز وُ استخوانِ لِه شده تنِ کبود...
بالهایِ آرزویِ دلگشا!رفیقِ سالیانِ کودکی بیا
کنارِ آن درخت وُ خنده های نار
و انعکاسِ رنگِ سرخِ سیب های وسوسه در آب وُ آن پگاه
سالهای سرخِ خاطره میانِ برگریزِ روزگار
صدا وُ صفحه های جوهری؛حکایتی ز نقطه نقطه نقطه بی سخن
کوچه های کاغذی وُ نقشِ نم نمی به روی خاک وُ آنچه بود
سالهای یادِ تو؛یادِ آتشِ نهان وُ پَرپَرِ شراره ها
مشق های نانوشته عاشقی بهار
دلی که می دوید وُ می تپید برای دیدنِ دوباره وُ همیشه ات
و آسمان ترا به سینه می فشُرد
و گُل به عاشق اش به شِکوه می نوشت:
دلم هوایِ دیدنِ تو دارد ای مدام؛پیشِ چشمِ من
تو مهربان وُ ماه بوده ای؛برای من برای ما
بگو کجاست بگو کجاست کجا...:
سلام آشنایِ من؛ غریبه نیستم
زِ نسلِ آن ستارگانِ دربدر...؛برای دیدنِ تو آمدم
دری گشوده شد به گفتگوی ناگهان چو آه:
شب است وُ شهرِ ناشناس وُ سایه های ترس وُ دام
سپاهِ ترس وُ شحنه های هول وُ کوچه های حادثه سیاه...
خدای من خدای من؛این تویی!نازنینِ من
یارِ من رفیقِ من!حضورِ عطرِ گیسوان وُ برف...
زخم خورده؛غرقِ خون وُ خنده اش به لب
کیسۀ لباس های ژنده پاره پاره اش به دست
گفت:بیا نمان به کوچه های سردِ بی امان
نگاه کن!من نرفته ام میانِ خانه مانده ام
به گِردِ یاد وُ نامِ عاشقانۀ تو گشته ام
ببین همه به یادِ ما؛در انتظارِ ما
ز دیده خواب ها زُدوده خسته ایستاده اند وُ چشمشان به راه
به راهِ لحظه تا جرقه آتشی زَنَد به خرمن وُ به خانمانشان
پنجشنبه 2 شهریورماه 1402///24 اوت 2023
تابلو نقاشی:شب پر ستاره از ونگوگ