سروده رضا بی شتاب

 گریه مکن گریه مکن همدمِ جان/ زانکه عزیزِ دلِ ما گفته عیان

گریه دگر کارِ من وُ ما نَبُوَد/ بر من وُ بر رنجِ تنِ سردِ زمان

خونِ جگر زخمِ گلویم مَنِگَر/ من تپشِ شعلۀ جانانه نشان

یاسِ سَحَر می دَمَد از گُلبُنِ تن/ خوش بِنِگَر چشمۀ آیینۀ جان

شادیِ ما مرگِ ستمکاره بُوَد/ دق کُنَد از رقص وُ سرودِ آسمان

جوهرِ آه می چکد از قلَمَم/ از قلمِ شکسته چون برگِ خزان

در قفسِ سینه دلم مستِ سخن/ خنده کُند قهقهه زن رقص کُنان

موجِ مِیِ مِهرِ تو در هستیِ من/ ولوله انگیخته خوش تاب وُ توان

زندگی امواجِ نشاطست وُ طرب/ خیره شود دیدۀ دریایِ دمان

جان وُ سرم هر دو فدای قَدَمَت/ شاد بزی ای وطنم ای تو جهان

خاکِ تو می بوسم وُ بر چشم نهَم/ رقص کنان بیا بیا تو شادمان

دست برافشان وُ بیا با دف وُ نی/ هلهله کُن بر سرِ گورِ عاشقان

او که نداشت گوشه ای پناهکی/ جز تو رفیقِ آشنا وُ آشیان

عشقِ تو در نهانِ من نهالِ مهر/ ژرف تر از ریشۀ عشقِ جاودان

جامۀ خورشید به تن شعله شدی/ آتشِ بالنده شدی به ناگهان

بال وُ پَرت آتشِ خشم وُ کین ببین/ آتَش بزَنی بر بُنِ دین به هر مکان...

کثرتِ نکبتی تو ای دیوِ پلید/ پستیِ تو پست ترین وُ بی نشان

رای زنی به رهزنان به هر زمان/ راهبَری وُ رهبُری تو بی گمان

خسته ام از ملغمۀ دینِ شما/ هر طرفی مرگ وُ عزا وُ نوحه خوان

رنگ وُ ریا؛ فوت وُ فنِ جِن وُ شَمَن/ سِحر کند سبزِ چَمَن روحِ چمان

چو بگذری آب بمیرد به سَمَن/ سبزه ز سوزِ تشنگی زَنَد فغان

دینِ تو آورده چه در طولِ زمان؟/ گور وُ کفن؛ دار وُ رَسَن به ارمغان

حیله ترا حِلیِۀ دین حائِظِ ذهن/ حُجّتِ تو جهلِ مُرکب آب وُ نان...

با دلِ دانا سخنی تا مَگَرَم/ چاره کند چارۀ این دردِ گران

رسمِ ستم داند وُ بس غولِ خبیث/ او که مرا کُشت به زندان وُ اذان

ای وطنم او که مرا کُشت کجا/ وارَهد وُ خوش بِچرَد امن وُ امان!

خیره سر وُ چموش وُ چِندش آورند/ به تن قبایِ خون چکانِ قاضیان

امان مده خانه خرابتر کُنَد/ چاره کنون باید ازین کیشِ شبان...

سه شنبه 6 تیرماه 1402///27 ژوئن 2023