رضا بی شتاب

ایرانِ گرانمایه اسیرست وُ گروگان
دلمُرده وُ تن زخمی وُ خونابه چکان جان
آری وطنِ خسته اسیرست وُ ز جان سیر
یاران زِ غمش در تب وُ بی تاب وُ پریشان
تنهایی وُ اندوهِ تو افزون زِ حساب است
خورشید وُ مَه از نالۀ تو بی سر وُ سامان
باغ از غمِ گُل جامه دران است وُ عزادار:
باران! تو وُ ابر وُ دلِ ما، هر سه به حِرمان
خورشید چو خاری شده در چشمِ سیه کار
عَطشان شده خاک از تب وُ بُگشوده گریبان
گفتی که جهان مُرده وُ بر شانه بَرَندَش
از کوچۀ بی چلچلۀ ساکت وُ پنهان
در ساحلِ تاریک دگر شور وُ نوا نیست
دریا زِ تپش مانده وُ امواجِ خروشان

اندیشه نشان شد که بمیرَد به سیه چال
تا خشک شود ریشۀ هر تاکِ فروزان
در سوگِ سخن؛ سوده وُ فرسوده زمان شد
ابلیس رئیس است وُ سخنگویِ هوسران
آنان که ندارند جُویی دانش وُ هوشی
استاد وُ رئیس اند وُ وزیرند وُ فراوان
در رأسِ هرم اهرمنِ ابلهِ هول ست
باقی همه گولانِ فریبند وُ به فرمان
در مجلسِ اسلامیِ ملّایِ تبهکار
رجّاله وُ جانی وُ خبیثان به خرامان
نکبت ز پیِ نکبت وُ آزار وُ شکنجه
این قومِ دغلکاره از آن سرخوش وُ شادان
در گوشه وُ اطرافِ «ولی» حلقه به گوشان
بی رونق وُ بی ارزش وُ ارزان تر از ارزان
این ریش درازان وُ فقیهانِ مُفنگی
اذهانِ مریض اند وُ ز نکبت پُر وُ پیمان
تا آخور وُ خورجین وُ جو وُ کاه به راهست
آخوندِ نظر کرده خوش وُ خرّم وُ خندان
القصه رسیدند به آبی وُ به نانی
بُردند وُ بخوردند وُ نشستند سرِ خوان
این سیلِ سیه خانه تبه کرد وُ نگونسار
اکنون ز پیِ کندنِ پی؛ بُردنِ بنیان
خود قبلۀ این قوم؛ دروغ است وُ خیانت
در ناکسی وُ پَستیِ دوران همه یکسان
دیدی ز حرامی همه بی حرمتی وُ مرگ
این نامه مهیا شده از رحمتِ رحمان
کِی دیده کسی معرفت وُ عاطفه از شیخ
از کردۀ خود کِی شده یک لحظه پشیمان
روزی خُور وُ دریوزه وُ بوزینه به کارند؛
از جهل وُ جنون جامعه شان گشته چراغان
گویند که ما منتخبِ خوبِ خداییم!
از هرزۀ بیهودۀ نادان؛ همه هذیان
این رهبرِ بی ریشه که آغشته زمین را
همچون علفِ هرزه زِ داس است گریزان...
این خانه خزان دیده وُ رنجیده چه بسیار
این خانه بماند؛ بِرَوَد دشمنِ ترسان...
اکنون گَهِ شادیست جوانانِ غزلخوان!
سرسبزیِ سَروید وُ صنوبر همه رقصان
ایران به خدا چشم وُ چراغِ دلِ جانی
از عشقِ تو زیباییِ زیبا شده رخشان
خود خانه سخنگویِ خیالست وُ سُرایید؛
این وزن که شادست وُ قشنگ ست وُ شکوفان
گلهای گلستانِ وطن نغمه سُرایید
بیایید وُ بخوانید به شادی بَرِ جانان
در جذبه وُ در جلوۀ جانانه به اوج اند؛
رامشگرِ رؤیایی وُ خُنیاگرِ تابان
پایان نپذیرد سخن از مهرِ تو گفتن
آزاد وُ سرافراز بمانی؛ وطن ایران
شنبه 16 اردیبهشت ماه 1402///6 ماه مه 2023