سروده روشنی «سیروس »
مه اردیبهشت دشت و دمن آلاله زاران است
ریاحین نرگس و نسرین کنار جویباراتن است
بهر سوئی طنین صوت شورانگیز مرغان است
فضها دشت و کوه و دره خرم عطر باران است
ولی اردیجهنم کرده ایران را نفیر شوم جباران
یک مشت آخوند غارتگر دهند دستور سـم باران
مدارس را به سـم آلوده کردند این دغلبازان بد سیرت
کجائید پهلوانان ای جوانمردان سیستانی -ای عیاران ؟
برید یورش - کنـیـد ویران دم و دستگاه اوباشــان
براندازید بساط ظلم و جورو جهل خون خواران
کنید کوتاه دست دزد جانی را زجان و مال این ملت
بسی دردناک و شرم آور بود بی اعتنائیهای بیعاران
تحمل تا بـکی بد بختی و بار ستــم بردن به خـاموشی ؟
نشستن بی تفاوت بی تحرک ناظرنابودی سرتاسر ایران؟
».روشنی «سیروس » اردیبهشت 1342 سال استبداد دینی