سروده م. روشنی « سیروس »  

 نعره های شعر سرکشم

در جوار فریاد ملا لتها

آتش درون طوفان زده ام را 

پیچیده در شعله های سرکشش 

ابعاد جسم و جانم را فرا گرفته  

در سوز و گداز است

شعری که درد دل دردمندان است

شعری که آه و ناله های داغدیدگان است

شعری که شیون 

مادران جگر گوشه ازدست داده است

شعری که فریاد هستی بباد رفتگان است 

نمایشگر زجر کودکان بی جا و مکان است 

آئینه  ی خواب آشفته ی

کارتون خوابان / کولبران و قبر نشینان است

سوز سینه سرمازدگان بی خانـمان است 

آه سرد تن لرزان  زلزله زدگان است 

شعری که رسوا کننده ی :

 شادی شیادان و مجلس بزم عیاشان است

لعن به جنایات جنایتگران فاسد است 

شعری که تیغ کینه و نفرت را تیز تر

بقصد جان جباران کودک کش میکند 

سرزنش ازدروغگویان -

حقه بازان / ریاکاران و عوام فریبان است 

دشمن شاعران شعر فروش متملق 

و مداحان مزدور وقیح است   

شعری سراسر گویای حقایق عریانست

بر روی ستون بی تزلزل راستی استواراست 

شعری که قهرمانان غیور را میستاید

شعری که شهامت میهن دوست را میپرستد 

شعر ی که محرک بیداری غرور و غیرتهاست 

نمایانگر خشم و نفرت مردم مظلوم از ظالمهاست

داروی مسکن دردهای زجــر دیدگان است و

نفرین به شکنجه گران وحشی  بی وجدان است 

با 

درود به جانباختگان همیشه زنده ی حماسه آفرین تعظیم به مادران شجاع وغیور و افتخار آفرین