سروده مهشید رحیمیان

ما که هرگز به تمسخر ننشستیم و نگفتیم
از دشمن تازی که عزایش بنشستیم
لیک با ستم و درد و عذابی، که به این خانه خریدید
در رویِ شما نوحه فروشان، آتش به چنان مذهب و آن دین کشیدیم

از کُهنه و لب تشنه حُسینی، به هر گوش بخواندید
لیک هر چه حسین بود به این خاک، به گور، خانه بکَندید
از اصغرِ ششماهه به قُنداقه و آن نیزه سُرودید
لیک اصغرِ شیرخواره یِ ما را، به آن خاشه فِکَندید

بسیار ز آن شمر و یزید، حرمَله گفتید
لیک از خامنه ای، قاتل شیرانِ وطن هیچ نگفتید
هر سالِ محرّم، به هر منبر و هر روضه گریستیم
خوشنود که آن غائله بر ما بفروختید

از ماه محّرم، از شام غریبانه بسی نوحه فروختید
دردا، که ز آن سوگِ شبانگاه وَ آن مادرِ دل٘مُرده نگفتید
از حمله و سوزاندن هر خیمه به یکروز بگفتید
لیک هر خانه که داشتیم، به هر روز، به آتش بکشیدید

ما را به عزایِ علی، آن قاتلِ ایرانی نشاندید
در مرگِ حسن، فاطمه، ما را به سیه جامه کشیدید
چارده سدّه ما را، به سوگواریِ دشمن بنشاندید
زنجیر به دست داده و سر دِشنه دَریدید

چون آمده آن گاه، که هم شیعه و اسلام به تاریخ بسپاریم
در ماتم تازی ننشینیم و به این روز، غزلها بسُراییم
اینَک همه دانیم و شناسیم، که، بَر که بگریستیم
زین پس، زین پس به چنین ماه، فقط هلهله، شادی بنماییم

خاشه: خاکروبه