فرامرز حیدریان
..... بالام جان! صحبتهایی میکنی که آب در هاون کوبیدنه؛ چونکه حضرات مخاطب به قول معروف:

آته قرخ یاشیندا تعلیم ویرسن، قیامت میدانیندا چاپاللار!

دعوت از جامهای فسیل شده و کپک زده در خندق اسیدی ایدئولوژیها و مذاهب و علایق فرقه ای و ذهنیّتهای مالیخولیایی که هیچ رگ و ریشه ای از«شخصیّت و فردیّت مستقل اندیش و آگاه و بیدار» در وجودشان سوسوی کبریتی نیز نمیزند، خشت بر آب زدن است. اگر آن جوانها و نوجوانانی را که در زلزله مهسا حضور فعّال و با شکوهی داشتند، زیر ذره بین میذاشتی، متوجّه میشدی که نسل امروز و فردای ایران به کلّی از دایره مدّعیان و بازماندگان و یسل کشان عرصه مبارزات هل مزیدی، سالهای سال نوری فاصله دارند و تره نیز برای هیچ گرایشی خرد نمیکنن.

یله! حضرات مدّعو بودند که ناگهان چورتشان از خواب اصحاب کهفی پاره شد و دوان دوان سعی کردند که خودشان را با اعتراضها و طغیانها و خیزشهای جوانان و نوجوانان وطن، همراهی کنند و عقب نیفتند، بلکن نمدی بتوانند برای خود بقاپند و کلاهی از آن برای سر کچل خودشان بدوزند. ولی چون سالهای سال بود که پاهای عمل و رفتن آنها در اسیدهای عقاید و گرایشها و ذهنیّات ایدئولوژیکی و مذهبی و مالیخولیایی مدرنیته و سکولاریته و خزعبلات مشابه هرز رفته بود، نه تنها نتوانستند کوچکترین قدم مثبت و ارزشمندی را در سمت و سوی آرزوها و خواسته ها و رویاهها و انتظارات نسل جوان امروز و فردا بردارند؛ بلکه بیش از هر چیز، بیمایگی و بیسوادی و جهالت و خرفتی و حماقت و نفهمی و عقده ها و کینه ها و پدرکشتگیها و خط و نشونها و حساب و کتابهای کهنه همدیگر را در انظار یکدیگر و جهانیان نمایش دادند که باعث بهره برداریهای الهی از طرف گیوتینداران حکومت اخانید شدند و حضرات معمّم نیز با تمام توش و توانی که داشتند به سرکوب و لت و پار کردن جوانان و نوجوانان، همّت الهی-قیامتی کردند؛ زیرا دقیقا حضرات حُکّام فهمیدند که دشمن سر سخت و ریشه برانداز حکومت الله مخوف و متولّیان رذل و بی وجدانش، فقط در داخل وطن حضور دارند، بیرونیان حتا هزار سال نیز که مخالفت رادیکال با ولایت مطلق فقیه داشته باشند، هرگز آبی از آب، تکان نخواهد خورد.
نه! ابوالفضل عزیز!. آدمهایی مثل «فروغی، دهخدا، معین، عباس اقبال، فخرالدین شادمان، رشید یاسمی، پرویز ناتل خانلری، ذبیح الله صفا، احمد کسروی و دهها و صدها نفر امثال اینان»، انسانهایی بودند که شخصیّت داشتند و استقلال فکر و وجدان مسئولیّت پذیر در قبال سرنوشت میهن و مردم. برای گرد هم آمدن باید خودت باشی و نشان دهی که شخصیّت مستقل اندیش داری و بیداری و آگاه. با کراوات زدن و البسه اتوکشیده و ادکلن آرمانی و ژیل ساندر و قیافه من منم گرفتن! و پیپ زیر لب گذاشتن و آویختن دهها تیتل دانشگاهی و فلان و بیسار، هیچکس از امروز به فردا با «شخصیّت و کاراکتر دار» نمیشود. چشمه باید از خودش بجوشد ابوالفضل عزیز!.
فرض کن مثلا شاهزاده رضا پهلوی تصمیم بگیرد به فراخوان تو جواب بدهد و بیاید با گرز و کوپال و برگستوان و کلاهخود شاخدار وارد گود پیکار شود. خیال میکنی چه اتّفاقی خواهد افتاد؟. نه جدّی میپرسم، چه اتّفاقی خواهد افتاد؟. من همین الان تضمینا، یقینا و صد در صد به تو میگویم که اولین کسانی که تمام توپخانه ها و زرّادخانه های جنگی و تبلیغاتی و اتّهامی و کشت و کشتاری را علیه رضا پهلوی وارد میدان خواهند کرد، همین حضرات تا خرخره در باتلاق ایدئولوژی مارکسیسم غوطه ور شده هستند. یعنی طوری رفتار خواهند کرد که کاست آخوندها شاخ در خواهند آورد از اینهمه رکابداران با وفا و آماده شهادت در صراط الله! . پرداختن در باره تصمیم و نیّت درست و غلط بودن شاهزاده رضا پهلوی، بحث ثانویست و در اصل مطلب، نقشی نداره. برو یه نگاهی سرسری به سایتهای حضرات مدّعی مارکسیسم بینداز که خود را چپ مینامند و با کاغذ دیواری نونوار شده دمکراتیک و سکولار و لائیسیته و خزعبلات دیگر شبانه روز کباده میزنند و شانه هاشان پینه های قطوری بسته!. بعدش برو یه نگاهی به سایت امامزاده داران «محمّد مصدّق» بینداز و مطالب کلیشه ای و تکراری و تهوّع آورشان که پشیزی کارگشا نیستند و بیشتر کاه کهنه بر باد ده هستند و انتقامخواه. بعدش برو به ملّیون نیز، یه سری بزن، ببین تنها چیزی که حضرات تا امروز معنایش را نفهمیده اند همان «ملّی بودن» است!. بعدش برو سراغ انواع و اقسام مشروطه خواهان و ببین کی کجا ایستاده با چه ادّعاها و موضعگیریها. همه اینها ابوالفضل جان، وقتی پای صحبتشان مینشینی، خیر خواه وطن و مردمش هستند و در آرزوی سعادت مردم و ترقّی و فلان و بیسار میهن. وقتی نیز به میدان مسلمانان و متشرّعین شیعه گری نیز سر بزنی و گشتی بزنی، خواهی دید که تمام این گرایشها و نحله ها فقط و فقط در فکر «خوشبختی» تک تک مردم و سربلندی ایران هستند!. و عجبا که از اینهمه خیر خواه دلسوز و مدّعی، فقط مردمی خوار و زار و تحقیر و غارت و تجاوز و کشته شده با میهنی که برهوت و صحرا در مقابلش بهشت برین است، تا امروز باقیمانده.
نه! ابوالفضل جان!. بیراهه نرو!. عاشق شدن لفظی سوای دلباختگی فرهاد گونه شدن و کلنگ به جان بیستون معضلات و فلاکتهای وطن انداختنه. تو فقط راه خودت را برو، همانطور که آن بزرگانی مثل دهخدا و کسروی و دیگران رفتند و مطمئن باش که در انتهای راه خودت، شریانهای حیاتی و دوام ایران و مردمش را تضمین کرده ای.
تو خیال میکنی چرا ایران و مردمش به این فلاکت افتادند؟. حتما میگویی اسلام و آخوندها، عامل اصلی بدبختی ایران بودند و هستند. نه عزیز جان!. اسلام دیروز نیومد ایران. صد سال پیش هم نیومد. اسلام، هزار و چهارصد ساله که در ایرانه و در تمام رگ و ریشه و کنج و کنار جامعه ایرانی نقش داشته و هنوزم داره. قبلش نیز ایرانیها به شدّت دینی بودند و هنوزم هستند. قرنهای قرن، متشرّعین خودشان را امتداد تاریخ و فرهنگ ایران میدانستند. هیچگاه نیز در فکر اینکه حکومتی به پا کنند، نبودند. فقط هر وقت، دینداران خواستند حکومت کنند، جامعه به فلاکت افتاد. یه مطالعه ای جسته گریخته در خصوص سلسله ساسانیان بکن تا ببینی که نیاکان اخانید امروز چه بر سر مردم آوردند!. از روزی که ایدئولوژی مارکسیسم به ایران آمد و حزب توده پا گرفت و تخم لق «انقلاب و انقلابیگری و شعارهای مزخرف اینچنانی» را نشر و پخش کرد و بدنبالش نیز «پهلوی دوم» از سر حماقت و بیهوشی و اِرد میدانهای پُزکی – گوزکی شد و هر اقدامی را «انقلاب» برچسب زد، سنگپایه فلاکتها ریخته شد و غول خفته شریعت را از قعر جهالتها به رقابت با حضرات، تهییج و تحریک کرد. نگاهی به آثار منتشر شده و حرفهای گفته شده در قلم چپهای ایدئولوژیکی و متشرّعین الهی و دست اندرکاران سیستم پهلوی دوم نشان میدهند که چه دیگ مزابی در حال جوش گرفتن و پزاندن ملّت و ایران در حال شکلگیری بود. ابوالفضل عزیز!. بالام جان!. منا باخ!. من اولوم! مشکل کلیدی جامعه ایرانی، فقدان انسانهائیست که بتوانند مستقل بیندیشند و مستقل تصمیم بگیرند و دارنده شخصیّت موثر و دلسوز و راستمنش باشند؛ مهم نیست گه چه عقاید و گرایشهایی ممکنه داشته باشن. مهم فققط «استقلال در دامنه های اجتماعی و فردیست» که راهکار و کارگشای بسیاری از مسائل میشوند.
آنانی که باید گرد هم آیند و کاری کارستان را پیش ببرند، باید ثابت کنند که در اندیشیدن و تصمیم گرفتن و عمل کردن، شخصیّت مستقل دارند و میتوانند به زبان خودشان حرف بزنند و استدلال بیاورند و گوشی شنوا برای شنیدن استدلالهای منطقی دیگران داشته باشند و مدام همچون نجّاران که به ترمیم و آراستن و پیراستن و بهبود موضوع کارش تلاش میکنند، اینها نیز همّت تمام عیار کنن در روشها و گفتارها و رفتارهای خودشان، اصلاحات انسانی و منطقی و شخصیّتی کنند.
نه! ابوالفضل عزیز! اینانی که به قول خودت «هفتاد ساله های» پیزوری و گوزار هستند، دورانشان در همان فاجعه 1357 به سر رسید. آنچه دور و بر خودت و در اقصاء نقاط جهان میبینی، پاره پوره و خاکستر شده همانانیست که مسبّب فاجعه و علّت دوام نتایج فاجعه بودند و همچنان مستقیم و غیر مستقیم با احترامات و علایق پر شور و حال عقیدتی/مذهبی/ایدئولوژیکی در خدمت حکومت فقاهتی و الله معمّم، رکابدار و رهنمود دهنده و مشاور هستند. برای ساختن ایرانی آباد و آزاد باید ابوالفضل جان، قید و بند تمام اینهایی که به آنها امیدواری و دعوتشون میکنی، برای همیشه و ابد بزنی، زیرا اگر تمام دنیا و کائنات نیز صور اسرافیل بشوند و بانگ نقّاره شان گوشهای فلک را کر کنه، مطمئن باش که حضرات آنقدر در خواب خوش نفرتهای عقیدتی و ایدئولوژیکی و مذهبی با لذّتی عمیق خوابیده اند که هیچ چیزی بیدارشان نخواهد کرد. اگر قرار است «اتّفاقی کلیدی و آینده ساز» بیفتد، مطمئن باش در همان ایران است که دیر یا زود، اتّفاق خواهد افتاد و مطمئن باش که قهرمانان خودش را نیز به همراه خواهد آورد. اینان که بیرونیان هستند، اگر بازمانده ای داشته باشند، فقط میتوانند خودشان را نجات دهند از شرّ اینهمه پیشداروریها و پدرکشتگیها و نفرتها و کینه توزیها و عقده ها و رقابتها و حسادتها و حماقتها و بدجنسیها و بیسوادیها و تکبّرها. شاید روزی روزگاری اگر نه خودشان؛ بلکه فرزندانشان به درد وطن و مردمش بخورند. شاید!
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان