ابوالفضل محققی
"تأمین جانی از جامعه رخت بربست و امنیت مالی، سکه بی‌رونقی شد. مغولان برای چپاول اندوخته‌های جامعه، از هیچ کاری رویگردان نشدند... تار و پود قشرهای جامعه در شهرها از هم گسست. حرفه‌ها و پیشه‌ها رونق خود را از دست دادند و صاحبان حِرَف از شهر و دیار خود آواره شدند. اینجا و آنجا مردمانی گرد آمدند و نهضتی را علیه مغولان راه انداختند لیکن به شدت سرکوب شدند. یأس و ناامیدی جامعه را فراگرفت .
روزگاری که اقتضای آن چنین است که همه منفعت خود را بجویند و فقط در پی آن باشند تا خود از معرکه بگریزند و هرگونه عملی که به سلامت جانشان منجر شود انجام دهند؛ اگرچه این اقدام به زیان دیگر افراد پیرامونشان باشدآنجا که روی می‌نهی، به هر گامی که می‌روی، ناکامی ای خواهد بود و به هر قدمی که بگذاری، نادمی روی خواهد نمود. هیچ منزل قطع نکنی، که صد مشکل نبینی و به هر جهت که روی نهی، گذر بر حد شمشیر است."یسوی
نوشته ای بیادگار مانده ازیک دوره تلخ وسیاه تاریخ. سرزمینی بنام ایران که مورد هجوم قوم مغول قرار گرفت .نابکارانی که بقول یک جان بدر برده بخارائی، در مورد حمله مغول گفت" آمدند و کندند و سوختند و کشتند و بردند و رفتند."
اما دریغ ودرد که باردیگرهمان تاریخ در سیمای بسیار تلخ تراز آن درسیمای خمینی وحمله او به این سرزمین تکرار می گردد.تلخ تر !چرا که آنچه خمینی و جانشین او با مردمان این سرزمین ، با تاریخ ، تمدن ، بنیان های اقتصادی ،اجتماعی ،فرهنگی واخلاقی این جامعه آن کردند! که مغول نکرد.
هیچ حمله ای به اندازه حمله خمینی که بر راس لشگری از مردم که در یک شور همگانی موهوم ،توهم از عدالت اسلامی طوق بندگی بر گردن انداخته و با امید ساختن بهشتی زمینی که خمینی وعده آن میداد تلاش کردند.خمینی که ازآزادیهای سیاسی و عدالت اقتصادی واجتماعی می سخن می گفت. اما مهلک تر و صدمه زننده تراز او کسی نبود .
یادی آوری شور ،هیجان،امید و پایگوبی یک ملت برای روزهائی سرشار از شادی ، از آزادی! که جان ومال بر سر دست گرفته ودر مقدم آن سرود همبستگی می خواندند چون نیش خنجری درقلبم می خلد و درونم را به آتش می کشد .
از ملتی که موریانه ای بنام جمهوری اسلامی از درون با سلاح زنگار بسته تحجردینی بنیان های تازه پا گرفته اقتصادی ،اجتماعی و فرهنگی آنها را مورد هجوم قرار داد. از درون خراشید هنوز در کار خراشیدن آن است.
با خودی و ناخودی کردن ملت گسست دربین مردم ایجاد کرد.خدا را از عرش بر زمین کشید جامه ولایت فقیه بر او پوشاند با مردم آن کرد و می کند که چنگیز نکرد .
از کودکان دهساله تا نوجوانان و جوانان ،میانسالن وپیران کسی از تیغ قدار این خون ریزنشسته بر مسند ولایت کسی در امان نماد.
متحجرمردی برآمده از قعر تاریخ که هیچ احساسی به این ملت نداشت و خدعه می کرد!
برای اجرای یاسای چنگیزی خود.که تبدیل ملت به امت اسلامی و بر قراری حکومت ولایت فقیهی بود. خودی های عقب مانده وفرصت طلب ،نان بنرخ روز خور را حاکم بر جان ومال مردم کرد و بدتر از مغولان شمشیر بر آزادگان کشید."روسپی نا مردمان را بر راس کار ها نهاد وگرم رو آزادگان را در بندکرد."
تلخ است اما واقعی است .درچهار دهه حکومت مهاجمان بر آمده از دل قرون وسطا به این سرزمین .چنان فجایعی صورت گرفته که قابل مقایسه با هیچ دوره ای نیست.اینهم فقر ،فساد ، دزدی،جنایت ؟ بی بها شدن علم ! حاکمیت جهل !ارجمند شدن دیوان ، رواج خرافه ،تحقیرهنر،کرامت یافتن ابتذال، یکه تازی لشکریان درسیمای سپاه ،بسیج ،نیرو های هار شده سرکوب که زیبا ترین فزندان این سرزمین را به وحشیانه ترین صورت قتل عام کرده ومی کنند . در شکنجه گاه ها و بیداد گاه ها ئی که با قاضیان خود فروخته که دستشان تا آرنج در خون مردم است روزانه صد ها حکم نا صواب در حق معترضان و آزادی خواهان صادر می شود.
تلخ است تلخی زندگی در سایه حاکمی خودشیفه ،بی مسئولیت و متوهم.که به چیزی جز منافع خود وتداوم حکومت خویش در سیمای فرزند مستبد تر از خود بهربها نمی اندیشد.
در هیچ دوره از تاریخ ایران ،مردم این همه بی بها ،سرگشته ،مبهوت ،سرکوب شده! ایمان واعتماد از کف داده! گرفتار در روزمرگی که با هراس از آینده بدور خود می چرخند! با خشم دندان بر جگر می نهند ،دست بر دست می سایند وبا حسرت بر دوران گذشته خود می نگرند وجود نداشته است .
مردمی که روزانه هزار بار لعنت بر خود می فرستند که چرا انقلاب کردند . با دیناسور های تاریخ عهد مودت بستند.هر آن چه بقیمت سال ها تلاش بدست آمده بود بدست خود ویران کردند .سیمای تازه عادت کرده خود به نظم وانضباط جهان معاصرو ظاهر شدن در چهره کشوری متمدن ومنطبق با معیار های قرن بیستم را پس زدند .از روشنفکران حزبی تا منفرد گرفتار در چنگ ایدئولوزی که چیزی جز مبارزه با امریکا نمی دانست و هر عقب مانده در ظاهر ضد امریکائی رابر حکومت شاه برتر می دانست بر سرنوشت خود حاکم ساختند.
اماهستند احزاب ،سازمان ها وکسانی که هنوز بعد چهار دهه با تمام فریاد وا مصیبتا کشیدن از حکومت اسلامی زمانی که سخن ازمبارزه با امریکا می آید باز در همان جبهه قبلی خود می روند وزیر علم حکومت سینه می زنند.همه ما نسلی که از خمینی حمایت کردیم و بدنبال کسی افتادیم که فکری جز بازگشت به هزار وچهار صد سال قبل نداشت."اقتصاد را مال خر می دانست و دانشگاه هارا مایه فساد."در این خود کشی تاریخی مقصریم.
تاریخی تلخ که ما حصل آن برای بسیارانی از مردم آرزوی بازگشت به گذشته است . برای نسلی تازه آرزو به زندگی در سیمای مدرن که شعارشان "زن ،زندگی ،آزادیست ."
چرا که از این انقلاب وحکومت بر آمده از آن جز سرکوب ،فساد،تحجر، درروئی ،تشتت در افکار مردم ،فضائی بس خفقان آور،بی نشاط ،دل بهم زن که حکومتیان خود را حاکم بر جان ومال مردم می دانند!چیزی ندیده اند .حکومتی جبار که حتی از کشتن کودک ده ساله نیز ابائی ندارد. حال مردم بوضوح میبینند که چگونه دنیای واقعی ساخته شده بقیمت سال ها مرارت را به قیمت بهشت موهوم وعده داده شده در حکومت اسلامی وعدل علی که هرگز وجود نداشت به بهای گزاف از دست داده اند.
تلخ است !قبول این که مغولان آمدند ورفتند! اما این دشمنان مردم که دردا ودریغا از دل همین جامعه بیرون آمده اند ! "آمدند و کندند و سوختند و کشتند و می کشند و می برند .اما هنوز نرفته اند"
اگر یاسوی" زنده میشد .اگر قلمش را توان نوشتن این همه فجایع بود ؟چه می نوشت ؟ جز این که چون بیهقی قلم بر کاغذ بگریاند همراه با آهی تلخ از درون چون من .
برگرفته از ایران گلوبال
