شکوه میرزادگی
توفیق و پیشروی جنبش سراسری زنان و مردان شجاع سرزمین مان از آنجایی روشن می شود که افرادی از نزدیکترین وابستگان به حکومت اسلامی درایران و خارج ایران، به تلاش افتاده اند تا با دادن امتیازاتی به مردم، به ویژه به زنان به خیال خودشان «سر و صدا را بخوابانند». یکی از این افراد شخص وقیحی ست به نام عطاالله مهاجرانی.
عطاالله مهاجرانی، که مهمترین مشاغل دولتی را در سه دهه اول حکومت اسلامی داشت در پی اعتراض همسرش، شکایت معشوقه جوانش، و شکایت چند تن از زنان کارمند آزار دیده اش از یک سو، و برملا شدن کلاهبرداری های متعددش، در سال 1383 از ایران گریخت و به دروغ، به عنوان «مبارز سیاسی و ترس از دستگیری»پناهندگی انگلیس را گرفت. از آن زمان تا کنون نه تنها هیچ نشانه ای از مخالفت او با سیاست ها و عملیات جنایتکارانه حکومت اسلامی نبوده، بلکه در تمام سال های گذشته به هر بهانه ای از تحسین حکومت اسلامی و تعظیم و تکریم سران آن کوتاه نیامده است. او حتی در ماجرای اخیر حمله به سلمان رشدی حاضر نشد که این حمله را محکوم کند.
چنین شخصی اکنون در نشریات داخلی در ارتباط با خیزش آزادی خواهان مطلب و یادداشت می نویسد و بدون آن که اشاره ای به خشونت افسار گسیخته حکومت و کشته شدن این همه جوان بکند، آن ها را (با نقل قولی از قاسم سلیمانی) به انعطاف پذیری می خواند و ظاهرا برای دفاع از زنان، از مسئولین می خواهد که «گشت ارشاد را تعطیل کنند» با این استدلال که: «1ـ مرد آن است که بر سر حرفش بایستد. 2ـ مرد آن است که بر سر حرفش نایستد» و البته همچنان با تحسین خمینی و خامنه ای و «شهید قاسم سلیمانی»اش.
ما در فرهنگ مان کلماتی داریم چون «شرم» یا «خجالت» که برای کسانی استفاده می شود که با واقف شدن به رفتار بد یا گفتار زشت شان ابراز شرم یا خجالت می کنند، تا بتوانند اندکی از بار آن چه کرده اند، بکاهند. اما کسانی هم هستند که هر عمل زشت و یا حتی غیر انسانی که انجام داده باشند؛ نه شرمنده می شوند و نه خجالت زده. حتی گاهی مدعی «خیرخواهی» هم می شوند. من فکر می کنم به این آدمهای بی شرم و مدعی باید گفت «وقیح». این کلمه اگر چه همان معنای «بی شرم» را دارد اما آن را تشدید می کند. آهنگ و وزنش طوری ست که آدم کاملا متوجه بی شرمی توام با طلبکار بودن طرف می شود. و این آخوند بی عمامه و عبا، این عطاالله مهاجرانی یکی از کسانی ست که این کلمه را به درستی می توان برایش به کار برد.
