آنگاه که به شوق فهم جهان، با گامهای کودکانه سنگفرش پیاده رو و یا آسفالت خیابان را طی میکردیم تا با پدیده‌ای به نام مدرسه آشنا شویم، این معلم بود که چون پیام آوری از جهان مقدس، ما را در مسیر آگاهی راه برد و یادمان داد از آموختن و فکر کردن به آنچه نمی دانیم، نترسیم.
اکنون که قد برافراشته‌ایم و در میدان آگاهی ایستاده‌ایم، چه تلخ است که می بینیم آموزگار مهربانمان در اندوه چهارراه پر خطر فقر، سر در گم است.
چه تلخ است آموزگارمان را پشت میله‌های زندانی می بینیم که استبداد ایجاد کرده است.
از این رو بر ما دانش آموزان دیروز و امروز است که در خیابان، دوشادوش خواسته‌های برحقی که معلمان فریاد میزنند، ما نیز هم فریاد با آنها، متحد شده و حقوق پایمال شده آنها را فریاد بزنیم.
باید بدانیم جامعه بدون معلم، چون شهر در خرافه غرق شده‌ی مردم کور است.
بیدار شویم و به یاری معلمان، در اعتراضات سراسری آنها بپیوندیم.
۲۵ آذر ۱۴۰۰ – ۱۶ دسامبر ۲۰۲۱
نهاد مردمی
