الاهه بقراط

همزمان با حضور رونالدو بازیکن تیم فوتبال «النصر» عربستان در تهران برای بازی با تیم پرسپولیس، عکس‌ها و ویدئوهایی از هجوم برخی به محل اقامت وی منتشر شد که واکنش‌های متفاوتی را در شبکه‌های اجتماعی برانگیخت. بخشی از آن افسوس بر مناسباتی است که در ایران پیش از جمهوری اسلامی وجود داشت و بخشی دیگر نگران از ضد‌فرهنگی که حکومت در بخشی از جامعه پرورده است.

در این میان، ناکارآمدی و سوء مدیریتی که منجر به تخریب امکانات کشور از جمله «ورزشگاه صدهزار نفری آریامهر» شده نیز موازی با فرهنگ بی‌آموزش و بی‌‌پرورش، توجه کاربران رسانه‌های اجتماعی را به ویدئویی از کنسرت فرانک سیناترا خواننده مشهور آمریکایی در همین استادیوم جلب کرد که سوم آذرماه ۱۳۵۴ برگزار شد. تنها یک نگاه به دو صحنه‌ی آن سال و این سال تفاوتی عظیم را نشان می‌دهد! تفاوتی که سال‌هاست سبب تکرار این نکته شده که‌ آینده‌ی ایران شبیه گذشته‌‌اش خواهد بود!

واقعیت اینست که ایرانِ بدون جمهوری اسلامی قرار نیست هیچ سرزمین عجیب و غریبی باشد که در آن جوی‌های شیر و عسل روان است و همه خوش و خرّم و بدون هیچ مشکلی به زندگی مشغولند و یا قرار است وعده‌های مفتخوری و انگلیِ بنیانگذار و مرتکب‌شوندگان فاجعه‌ی جمهوری اسلامی مانند آب و برق مجانی در آن تحقق یابد!

ایرانِ بدون جمهوری اسلامی یک کشور با کار و زندگی عادی عین پیش از وقوع این تبهکاری تاریخی خواهد بود به اضافه‌ی امکانات نوین برای استفاده از همه دستاوردهایی که جهان طی چهل و اندی سال گذشته کسب کرده و همچنین برخورداری از حقوق فردی و اجتماعی بیشتر از آن دوران که از یکسو فشار ملایان پیش از ۵۷ مانع تحقق آنها بود و از سوی دیگر دامنه‌ی جهانی آنها طی سال‌های گذشته بسیار گسترش یافته است.

همچنین قدرت سیاسی در ایرانِ بدون جمهوری اسلامی بین احزاب آزاد و مستقل که با پایبندی به قانون اساسی مبتنی بر دموکراسی و حقوق بشر فعالیت کرده و آرای کافی برای مشارکت در قدرت سیاسی پیدا می‌کنند، تقسیم خواهد شد تا به جامعه خدمت کنند.

دولت‌ها در ایران پس از جمهوری اسلامی موظف خواهند بود برای تأمین ضروریات یک زندگی عادی از مسکن و اشتغال تا رسیدگی به قشرهای ضعیف جامعه تلاش کنند و پاسخگو باشند. وظیفه‌ی بخش‌های دولتی و خصوصی خواهد بود تا عادی‌ترین وسایل زندگی مانند اینترنت را که دیگر مثل آب و برق برای هر شهروندی جزو ضروریات به شمار می‌رود، تأمین کنند.

ایرانِ بدون جمهوری اسلامی در آینده نه بهشت بلکه فراتر از ایرانِ بدون جمهوری اسلامی در گذشته، فرزندانش را می‌پرورد و به توسعه و صلح و همزیستی پایدار نه تنها در ایران بلکه در منطقه و جهان یاری می‌رساند تا، برای نمونه، هرگز زمین چمن ورزشگاه‌اش سبب تمسخر تیم‌های مهمان و مسابقاتش بدون حضور زنان برگزار نشود؛ و هرگز هیچ جوانی برای دیدن ورزشکار یا هنرمند مورد علاقه‌اش چنین تحقیر نشود و هیچ شهروندی اعم از سیاسی و متخصص و ورزشکار و هنرمند، هرگز مجبور به مهاجرت نگردد.

برگرفته از کیهان لندن