شکوه میرزادگی

حمایت برخی از دولت های اروپایی و آمریکا از حکومت اسلامی حاکم بر ایران، تازگی ندارد. حمایت روسیه و چین و دولت های دیگری هم که یا منافعی در ایران دارند و یا در حال چپاول ایران اند، نیز تازگی ندارد. این حمایت اکنون به جایی رسیده که حتی وقتی حکومت اسلامی در کشورهای آن ها دست به ترور و کشتارهم می زند، عواملشان را رها می کنند (گاه با پول و گاه با مبادله اسیر بی گناهی) چه برسد به این که بخواهند سپاه پاسداران را تحریم کنند.
به طور قطع این حمایت ها تا وقتی که اکثریت مردم ایران در داخل و خارج مقابل این حکومت نایستند، وخودشان شر آن را از سر سرزمین مان برندارند نیز ادامه خواهد داشت، زیرا،روش حکومت اسلامی نسبت به داشته های مردم ایران، روشی اشغالگرانه است، و هیچ ابایی ندارد که دار وندار آنها را برای ادامه حیات خود به دیگران ببخشد. یا حتی دوباره جنگی راه بیندازد و مردم را درگیرنجات وطن کند.

تا آن وقت، یعنی تا پایان حیات این حکومت وحشی قرون وسطایی، ما چه باید بکنیم؟
به باور من سیاستمداران، یعنی آنهایی که با دیپلمات های خارجی ارتباط هایی دارند اگر عشقی به ایران و ایرانی داشته باشند حتما اکنون و با توجه به شرایط موجود می دانند که باید نقشه ی راه های دیگری بریزند.
امامبارزین مستقل، یعنی آن هایی که در تمام 9 ماه گذشته به شکل های مختلفی در این انقلاب ملی شرکت کرده اند چه باید بکنند؟ از آن هایی که شجاعانه و جان برکف خیابان های ایران را تسخیر کرده اند گرفته، تا آن هایی که در شهرهای مختلف جهان دست به تظاهرات زده اند، و تا آن هایی که در رسانه ها با گفته ها و نوشته های خود به مبارزین روحیه و توان بیشتری داده اند؟
آیا این ها اکنون باید ناامید شوند و زانوی غم بغل بگیرند؟ یا همچنان از این کشورها که عملا حکومت اسلامی را حمایت می کنند، طلب حمایت کنند، و یا به آن ها ناسزا بگویند؟ (همانطور که این روزها در رسانه های مختلف می بینیم؟)
آیا در این شرایط خاص ما نباید روش دیگری را به روش های مبارزاتی خود بیافزاییم؟ مثلا روشی را که تاریخ مبارزات مدنی نشان داده همیشه موفق بوده و به نظر می آید که در روزگار کنونی نیز می تواند موفق باشد.
به باور من، این روش، تحریم کردن خرید اجناس کشورهایی ست که با حکومت اسلامی معامله یا سازش می کنند.

با این روش وقتی این همه رسانه و امکان تبلیغ هم نبود، مردمان هند توانستند با گوش به گوش رساندن یکدیگر، تحریم هایی را سازمان دهند که حتی «بریتانیای کبیر» آن روزگار را به زانو در آورد.
روشی مدنی که هم کارساز است و هم هیچ خطر و زیانی برای ایرانیان در داخل و خارج ندارد. در عین حال از حقوق شناخته شده ی همه ی شهروندان کشورهای دموکراتیک است.
این روش دو امتیاز دارد
ـ اگر حتی بیست درصد هشتاد میلیون جمعیت ایران همراه شوند و خریدهاشان را از کشوری قطع کنند روی بسیاری از کسب و کارها اثر می گذارد. در اقتصاد اثری هر اندازه کوچک بازده دارد.
ـ این تحریم ها اگر با سازماندهی درست یک گروه دلسوز و تبلیغاتی مناسب انجام شود روی مردمان این کشورها بسیار بیشتر اثر می گذارد تا هر نوع واکنش خشم آلود یا ملتمسانه.
شکوه میرزادگی
28 می 2023