منصور امان
جامعه ملل صدای خیزش انقلابی مردُم را شنیده است؛ این واقعیت، گویا و شفاف در اخراج رژیم زن ستیز ج.ا از کُمیسیون مقام زن سازمان ملل بازتاب یافته. طنین این سیلی آبدار به صورت نظام حاکم، بر امواج فریادهای برابری طلبانه زنان و مردان ایران می نشیند و آن را تقویت می کند.
جُنبش انقلابی ایران به پُشتوانه نیروی مُقاومت و شُجاعت خود، در یک میدان حساس و مُهم نبرد پوزه استبداد مذهبی را به خاک مالیده. این پیروزی مُتعلق به زنانی است که چهار دهه زیر شدیدترین فشارها و رذیلانه ترین روشها، در برابر به بردگی کشاندن شده خود و سلب حُقوق شان سکوت نکردند و سر و تن به تسلیم نسپردند. خیزش "زن، زندگی، آزادی" تبلوُر و نُقطه جوش مُبارزه آنها بود که روزانه و در هر گوشه از خاک ایران جریان داشت و در یک لحظه تاریخی به هم پیوست و پیکری واحد یافت تا در برابر هیولای استبداد پدرسالار و ارتجاع مذهبی قد علم کند.
این پیروزی همچنین از آن نیکا شاکرمی، زاله چلاوی، حنانه کیا، سارینا اسماعیل زاده، مینو مجیدی، حدیث نجفی، ستاره تاجیک و دیگر زنان و دُختران جوانی است که در صف مُقدم جنگی نابرابر، با همه‌ی خشم و اُمید خود ایستادند و مسیر آینده ای که از شهریور آغاز شده و به امروز رسیده را نشانه گذاشتند.
اخراج رژیم ج.ا از نهاد بین المللی زنان، فقط یک ضربه جانگُداز به سیاست آپارتاید جنسیتی و سرکوب سازمانیافته و سیستماتیک زنان نیست، بلکه همچنین ضربه ای سخت به بُنیان هُویت و مشروعیت آن است که بیش از همه با ستم جنسیتی تعریف می شود و در آیینها، قوانین و دستورالعملهای گوناگون علیه زنان مادیت یافته.
تا پیش از خیزش انقلابی، دستگاه سیاست خارجی رژیم ولایت فقیه برای جا انداختن و مشروعیت بخشیدن به این رویکرد در پهنه بین المللی، با پرونده "نسبی گرایی فرهنگی" و "ارزشهای مُتفاوت" زیر بغل در سالُنهای دیپلُماتیک و بین کشوری در رفت و آمد بود و امروز پرونده خود او در اُرگان اصلی این هدف، به سطل زُباله انداخته شده و باید برای بیرون انداخته نشدن از مجامع بین المللی دست و پا بزند. اصطلاح "رویه خطرناک" که رهبران و پایوران رژیم ج.ا در مورد احتمال اخراج از نهاد یاد شده به کرات به کار می بردند، اشاره ای پُر از نگرانی و هراس پیرامون تکرار این برخورد و گُسترش آن به دیگر نهادها و سازمانهای بین المللی است. یک معنای پیشرفت انقلاب همین است!
روشن است که عُضویت نماد سیاسی ارتجاع اسلامی در کُمیسیونی که تعریف و برکشیدن مقام زن را هدف خود قرار داده، بیش از یک شوخی بیجا نبود که هزینه اش را زنان ایرانی پرداختند. حال که این نهاد تصمیم پیشین خود را اصلاح کرده، ضروری است در سازوکارهایی که عُضویت رژیم مُلاها را مُیسر ساخت نیز بازنگری شود. تغییر در آیین نامه ها و روشها کافی نیست، نگاه و سیاست کُلی باید تغییر کند.
برگرفته از ایران پرس نیوز
