محسن کردی
پاسخ من به این سوال در فضای مجازی همیشه این بوده:
1- برای اتحاد مردم نیازی به اتحاد اپوزیسیون نیست همانطور که امروز می بینیم مردم به فرمان هیچ اپوزیسیونی به میدان نیامدند بلکه خود جوش بود. اپوزیسیون به وظیفه اش یعنی حمایت از مردم داخل عمل می کند.
2- برای سرنگون کردن کشور نیازی به رهبری نیست میتوان بدون رهبری هم رژیم را سرنگون کرد. در بهمن سال 1357 ما فقط شاید 60 نفر 19 تا 22 ساله بودیم که درب اسلحه خانه را در مرکز آموزشهای هوایی واقع در خیابان تهران نو - پیروزی- باز کردیم و شورش مسلحانه کردیم و با حمایت مردم و غارت اسلحه های اسلحه خانه ها حکومت پیشین سرنگون شد. در این شورش خمینی کوچکترین دخالتی نداشت. وقتی روز شنبه بیست بهمن ساعت سه بعد از ظهر یک آخوند از طرف خمینی آمد و ما را به آرامش دعوت کرد و گفت «پرسنل شجاع نیروی هوایی، امام فرمان جهاد نداده اند اسلحه تان را زمین بگذارید! ما یک مقدار کلفت و نازک بار او کردیم و من شخصا به او گفتم ما به فرمان امام به میدان نیامده ایم که به فرمان او اسلحه مان را زمین بگذاریم؟ این از سهم خمینی و رهبری او! سرنگونی بدون رهبر هم میشود. بهار عربی که چند رژیم را زیر و رو کرد رهبر نداشت.
3- کافیست سپاه و بسیج و نیروی انتظامی خلع سلاح شوند. ارتش در کنار مردم است. بیانیه ارتش به حمایت از سرکوب گران از جانب اطلاعات سپاه تهیه شده و سپاه ترس دارد ارتش را به میدان بیاورد چرا که میداند ارتش بلافاصله به مردم پیوسته و اسلحه اش را به طرف پاسداران و بسیجیان و سرکوب گران خواهد گرفت. مطابق خبری که دارم از اسلحه خانه ها در ارتش بشدت مراقبت میشود. اما مردم میتوانند با نشان کردن اسلحه خانه هایی که در شهر وجود دارند با حمله و غارت اسلحه ها قیام را شروع کنند. سال 1360 کمیته ها به خاطر عقیده شان با مخالفان مسلحانه می جنگیدند و می کشتند و کشته میشدند. امروز سرکوبگران برای کشتن مردم پول میگیرند. کسی که برای عقیده اش میجنگد حاضر است بکشد و کشته شود اما کسی که پول میگیرد اگر از طرف مقابل گلوله بیاید اسلحه اش را زمین میگذارد و می گریزد. و این یعنی پایان رژیم!
4 - پس از سرنگونی رژیم دقیقا همان خواهد شد که در انقلاب 57 شد. پس از سقوط جمهوری اسلامی، وزرا و بخشی مدیران ارشد در دولت و سازمان ها که در جنایات دست داشتند مسلما خواهند گریخت. بلافاصله در این نهاد ها شوراهای کارمندان تشکیل خواهد شد و از میان خود کسانی را برای وزارت و مدیریت بر خواهند گزید، شوراهای شهر و استان همچنان به کارشان ادامه میدهند و از میان خود استاندار، فرماندار، و شهردار تعیین خواهند کرد و کار کشور همچنان خواهد گشت. وزرای معرفی شده از میان شوراها، از میان خود رئیس دولت موقت را برخواهند گزید. کارمندان و کارگران در بخش دولتی و خصوصی مردم ایران هستند و کسی قرار نیست شغل آنها را از آنها بگیرد. اصلا چنین امکانی وجود ندارد. آنها را بردارند چه کسی میخواهد کار آنها را ادامه دهد! برق در سیم ها و آب در لوله ها قطع نخواهد شد. فروشگاه ها همچنان به فروش مواد مورد نیاز مردم ادامه خواهند داد و پمپ بنزین ها بنزین خواهند فروخت. قوانین مدنی همچنان برپا خواهد بود و همچنین کسانی که در جای ممنوع پارک کنند جریمه خواهند شد اما قوانین واپسمانده اسلامی مانند قصاص، اعدام، قطع دست و شلاق یک شبه ملغا خواهد شد. این کار نیازی به دستور هیچ رئیس دولتی ندارد مسئولین قوانین اسلامی را اجرا نخواهند کرد. این ادمه خواهد داشت تا احزاب و سازمان ها و تشکل ها نمایندگان شان را برای تشکیل مجلس موسسان به مردم معرفی کنند.
5- بلافاصله پس از سقوط رژیم جشن و پایکوبی روز و شب های زیادی ادامه خواهد داشت.
امیدوارم نیروهای اپوزیسیون حواس شان باشد که مطالباتی را مطرح نکنند که رژیم اسلامی با دستاویز آن مردم را از تجزیه کشور بترساند. امروز این بزرگترین خطری است که جنبش را تهدید می کند. متاسفانه دیده ام که نمایندگانی از این گروه ها در مصاحبه با تلویزیون های ماهواره ای مطالباتی را مطرح می کنند که بیشتر به گرفتن ماهی از اب گل آلود و سوء استفاده از وضع موجود است! انها باید به این کنش نابجا پایان دهند!
برگرفته از ایران گلوبال
