مدت مدیدی میباشد که نگرانی در بین بعضی از گروههای ایرانی وجود دارد که کشورهای بیگانه میخواهند ایران را تجزیه و به چندین کشور تقسیم کنند، و این دیدگاه طرفداران و مخالفینی دارد.
سوالی که مطرح هست آیا واقعا چنین نقشه ای وجود دارد؟ اجرای این نقشه چه سود و زیانی دارد؟
هدف از این نوشتار پاسخگویی به سوالات بالا نیست بلکه روشن سازی موضوع دیگری میباشد.
به عقیده من هیچ نگرانی درباره این موضوع وجود ندارد و هیچ اهمیتی نیز ندارد که این کار بشود یا نشود، زیرا سالهای سال است که تجزیه ایران اتفاق افتاده است و این مشکل ریشه در فرهنگ و تاریخ ما دارد. از همان زمان که ایران بصورت ملوک الطوایفی اداره میشد و قوم ها بر ضد هم بودند تا الان که بخاطر خدمات خاندان بزرگ پهلوی

در ظاهر کشوری یکپارچه هستیم. این تجزیه در مهمترین جا اتفاق افتاده، ممکن است روی نقشه و یا در شعار همه ما یک ایران یکپارچه میبینیم و دوست داریم اما در ذهن مان و رفتارمان یکپارچگی وجود ندارد و کشورمان یک کشور تجزیه شده میباشد.
زمانی که ملاک اصلی ما در قضاوت ها، دوست داشتن و نداشتن ها، ازدواج ها و ..... قومیت، هم محله ای بودن، هم مذهب بودن (حتی خدا را هم درگیر این تفکر کرده ایم که فقط دین و مذهب ما براش اهمیت دارد و بقیه کلا به جهنم میروند!!!!!!)، هم گویش بودن و ..... میباشد ما تجزیه شده ایم.
در اداره ای وارد میشویم اگر همشهری پیدا کنیم کارمان زود راه میافتد. اگر ارباب رجوع از نژادی باشد که خوشمان نیاید کارش را به هزاران عنوان عقب می اندازیم، جرمی مرتکب میشویم بدنبال همشهری میگردیم تا جرممان را پاک کند، انتخاب اول مدیران برای بسیاری از منصب ها اقوام و همشهری های خودشان میباشد و رفتارهای بیمارگونه ای مانند تهیه
جوک های قومیتی، انگ بسیاری از صفات منفی به قوم های مختلف، ترک را ... مینامیم، شمالی را...، کرد را...، افغان، بلوچ، لر و بسیاری مثال های دیگر که روزمره با ان درگیر هستیم.

ما در تاریخ در جستجو هستیم که مثلا کوروش را منتسب به قومی بدانیم و به ان فخر کنیم، کوروشی که هیچ ردپایی از دیدگاهش در هیچ نقطه ای از ایران امروز نمیباشد چه برسد در یکی از اقوام این کشور!!!!! که اگر بود ما دعوای قومیتی نداشتیم، اگر بود قتل های ناموسی و هزاران رفتار منفی موجود در جامعه را نداشتیم.
آری جایگاه اصلی این تجزیه سالها و شاید قرن ها در ذهن ما هست اما اصرار به حفظ ظاهر داریم، موضوعی که مرا به یاد شعر چادر از ایرج میرزا ( از طریق این لینک https://www.balatarin.com/permlink/2018/10/5/4939517  میتوانید به شعر دسترسی داشته باشید)، می اندازد که توصیه میکنم حتما خوانده شود.
این نگاه ما هست و اگر خواهان تغییری هستیم بیاییم نگاهمان را تغییر دهیم. اگر از درون یکپارچه بشویم هیچ قدرتی نمیتواند ایران را تجزیه کند.
ملاک خوب و بد بودن انسانها چیزهایی نیست که در بدو تولد همراهش میباشد بلکه چیزهایی هست که در طول عمر کسب میکند. بنابراین نژاد، قومیت، زبان و طایفه دلیل برتری گروهی بر گروه دیگر نیست بلکه سطح سواد و آگاهی میتواند در بخشی از جامعه برتری ایجاد کند، بنابراین فکرمان را با مطالعه و کتابخوانی ارتقا دهیم و سبب برتری در کل جامعه شویم. بیاییم نگران تجزیه ایران نباشیم بلکه نگران تفکر و عقاید خود باشیم که ایران را به سمت تجزیه میبرد، هیچ دشمن خارجی وجود ندارد اگر در درون سالم باشیم.

دکتر حسین رحیمی